Het is nog even wennen, maar het voelt goed. Afgestudeerd! Met Cum Laude titel, wat gaaf! Natuurlijk rijzen er verschillende vragen over de toekomst. Maar het reizen is het enige wat me interesseert. Want het is tijd om er tussenuit te gaan!
Even blik ik terug op een periode van 5 maanden zwoegen en zweten. Wat begon met een idee en eindigde met veel te veel complimenten.

Prettige start
Het begin lijkt ver weg. Wel weet ik nog goed hoe belangrijk de eerste 'klik' was met het afstudeerbedrijf, Zilver Brand Driven Innovation. De samenwerking met Christa van Gessel en Erik Roscam Abbing en de betrokkenheid van Jan Heijting. Allemaal essentieel voor die prettige start.
En dat de weken die erop volgden resulteerden in veel resultaat, kon ik pas later ontdekken. Tijdens het afstuderen was een volledige focus en totale overgave (doordeweeks wel te verstaan) nodig.

Geen genoegdoening
De afstudeerpresentatie werd gekenmerkt door een (veel te) grote hoeveelheid spanning. Toch mocht het de goedkeuring wegdragen en werd mijn afstuderen met een 9 beoordeeld! Nog steeds was er geen genoegdoening. Niet vanwege het cijfer, vanwege de presentatie of reacties en vragen. Wellicht omdat het zo moeilijk was om het af te sluiten na zo'n lange tijd, of omdat het product gemaakt gaat worden (dus dit is geen einde maar slechts een doorstart) of omdat ik het niet kon realiseren. Na vier jaar overgave aan de hogeschool was het nu voorbij.

Twee keer knallen
Tijdens het afstudeersymposium afgelopen woensdag, waar 10 studenten (waarvan twee 2x (Astrid en ik)) hun werk presenteerden aan externen (veelal bedrijfsleven), kwam het goede gevoel. De druk van de presentatie was eraf. Mijn verhaal was eindelijk zo enthousiast zoals het voelde en zoals het was bedoeld. Twee keer zie ik de kans om te knallen. Vele enthousiaste reacties volgen. Yes!

Hart in de keel
En donderdag was het zover. De diplomauitreiking. Ik stel mijn verwachtingen nogmaals naar beneden bij als verschillende studenten sms'en en mailen over de indeling van de middag. De tijd en locatie roept niet op tot enthousiasme, dus we zullen het wel zien.
Bij het betreden van de Pieter de Hoochweg is dit gevoel (“we zullen het wel zien”) helemaal verdwenen. Wat zijn er veel mensen! Wat leuk om iedereen eindelijk weer te zien! Er staat een bescheiden podium waar de ceremoniemeester aftrapt met een introductie aan alle (bijna) ex-studenten. De directeur neemt het al snel over om de Cum Laude studenten bekend te maken. Het zijn er 4. Mijn hart klopt in mijn keel. 'Manon van der Sar' klinkt het door de zaal. Gespannen en enthousiast loop ik naar het podium. Een (onpersoonlijk) complimenteus verhaal met uitleg over de titel en de argumenten volgt. Het enige wat door mijn hoofd suist is mijn houding, want wat is het ongemakkelijk al die complimenten!

Veel te hoge hakken
De studenten worden verdeeld over verschillende lokalen waar nog meer complimenten volgen (Gelukkig heb ik een transcript ontvangen die ik later nog eens na heb gelezen. Goed om te bewaren voor moeilijke momenten!). Een beetje geforceerd maar zeker vermakelijk is de 'Walk of Fame' vanaf de grote trap in het studielandschap. Eén voor één worden we naar beneden geroepen. Op mijn veel te hoge hakken lukt het me om pas op de een-na-laatste trede te struikelen en blijft de schaamte beperkt.

Mijzelf hervinden
De afsluitende groepsfoto die we gratis krijgen opgestuurd is nog iets om naar uit te kijken. Nu eerst genieten van de behaalde titels (Cum Laude en Honours Degree). Uitzien naar een vakantie om even mijzelf te hervinden om dan weer met goed enthousiasme aan de slag te gaan.

Vervolg
Tips voor afstudeerders zijn er genoeg, die hoef ik niet te geven. Geïnteresseerd in mijn vervolg? Volg me dan op Twitter (ManonvanderSar) of LinkedIn.com/manonvandersar.

Het ga jullie goed! Gewoon blijven bikkelen, het is de moeite waard.

Manon van der Sar