Klik hier voor Manons oefenGroenlicht-presentatie.

Manon van der Sar, vierdejaars student communicatie & multimedia design, blogt op de website van Profielen over haar afstuderen. Vandaag over haar bezoek aan de hogeschool, ze was er al een tijdje niet geweest.

7.55 uur
Op weg naar school. Hoe laat ging die bus ook alweer? En hoe zat het met die tram? We zijn enkele maanden niet op school geweest en het is nu al weer zoeken. Het voelt als jaren geleden.

8.45 uur
School. Zo was het inderdaad. Wat fijn om terug te zijn! Die goede oude tijd.

8.55 uur
We hervinden elkaar, medestudenten. “Heb jij ook..?” “Och ja inderdaad!” “Bij mij wel wat zo…!” “Oh, echt?!” Ervaringen te over. Wat fijn om anderen weer te spreken en te zien.

9.00 uur
Er blijken verschillende activiteiten in de school te zijn waardoor we wellicht naar een andere ruimte moeten verhuizen. Als we misschien even vergeten waren dat dit ‘erbij hoort’ hebben we het nu weer helder voor de geest. Geïrriteerd wordt er door een van de studenten opgemerkt: “Wij zijn nu de afstudeerders, die hebben altijd voorrang gehad op het onderwijs. Nu zijn wij aan de beurt.”

9.05 uur
We starten de oefen groenlicht-presentaties in het daarvoor aangewezen lokaal. We hebben een groep van 8 studenten. Iedere student heeft 10 minuten om te presenteren. Daarna mogen 10 minuten vragen worden gesteld en 10 minuten feedback worden gegeven. Dus zonder pauze 4 uur achter elkaar door!

De stress is af te lezen van de gezichten. Van deze presentatie hangt niet veel af, maar de spanning hangt in de lucht. Vol nieuwsgierige belangstelling volgen we de eerste presentaties. En de spanning en onzekerheid neemt toe. Het is absoluut niet met elkaar te vergelijken. Allemaal individuele wandelpaden die maar moeilijk bij elkaar in de buurt komen. De enige overeenkomst is de tijd die het kost om de paden te bewandelen. Een enkele neemt een omweg en zal moeten rennen…

De waarde van medestudenten blijkt al direct na de eerste presentatie. Men kan zich moeilijk bedwingen om niet al direct feedback te geven. “Eerst vragen stellen!” roept de afstudeerbegeleider er bovenuit. De kritische houding van studenten vertaalt zich in pittige vragen en beoordelingen.

10.30 uur
De scherpe randen verdwijnen al snel, na het eerste uur is het moeilijk om met dezelfde kritische houding door te gaan. We zijn na 2 studenten al een half uur uitgelopen, dus steeds minder tijd blijft er over voor de zenuwachtige studenten die nog aan de beurt moeten komen.

11.00 uur
Snel rennen naar de kantine om ons te voorzien van koffie met wat lekkers. Gewoon uit de kantine. Gewoon met de chip.

11.05 uur
We hervatten de presentaties. De meeste studenten worden steeds stiller en raken steeds meer verveeld. Wat balen dat ik als een van de laatsten aan de beurt ben!

12.30 uur
In volle vaart raas ik door mijn presentatie heen. Wat zijn de 10 minuten een belediging voor al het werk wat verzet is. Het is veel te kort om alles te vertellen. De groenlicht-presentatie moet straks veel sterker in elkaar steken. Wellicht een preview van de scriptie, misschien zelfs als reclame. Mijn oefen groenlicht-presentatie is te vinden op: http://tinyurl.com/oGL-Manon

13.40 uur
De laatste presentatie is afgerond. Afspraken zijn verschoven door de voorrang die we (wellicht) eisen als afstudeerders. Als studenten vinden we elkaar nog even bij de voordeur. Uitgepraat raken we voorlopig niet. Wat moet er nog veel gebeuren, grommen we tegen elkaar. Met een zwaar gevoel, wellicht omdat we minder eruit konden halen dan we hoopten, vertrekt eenieder naar huis. Ook ik besluit thuis verder te werken. Mijn kamer heeft zich omgevormd tot een cocon van creatie. De reden waarom ik vooral niet thuis moet zijn als ik niet wil afstuderen. Lekker is het wel, thuis werken. Dus ondanks het prachtige weer toch weer in de zweterige tram en bus. Nog even langs de Gamma want mijn behangrol raakt op…

Manon van der Sar