Ergens bij horen

Ik ben niet zo heel erg sociaal: ik noem mezelf graag b-sociaal, iemand die gezelligheid fijn vindt maar het ook prima in haar eentje gezellig kan maken. Maar de afgelopen jaren ben ik wel veel socialer geworden en dat komt voor een deel door mijn studie. Door het studeren ben ik gaan inzien hoe tof het is om op te trekken met mensen die op dezelfde golflengte zitten en hoe fijn dat groepsgevoel eigenlijk is. Ook al zijn sommige mensen b-sociaal, iedereen vindt dat gevoel van ergens bij horen zo nu en dan fijn.

Ergens bij bungelen

You don’t realize what you’ve got untill it’s gone. Een cliché, maar wel waar. Ik realiseerde me onlangs, tijdens een reünie-etentje met mijn oorspronkelijke klas (the originals, noem ik ze), dat ik dat klasje best een beetje mis. De klas die mij meteen adopteerde, ook al was ik een beetje anders vanwege de rolstoel en het spraakversterkertje. De klas waar ik nog steeds bij hoor, maar ook niet meer écht. Want zij zijn al verder in de opleiding, zijn échte docenten aan het worden, terwijl ik nog een hoop te leren heb. Ik kan niet meer écht met hen meepraten. En datzelfde geldt voor de derdejaars met wie ik sommige colleges volg: ik bungel er een beetje bij, maak niet écht deel uit van de groep, maar sta er ook niet buiten.

Eigen route

Ik volg een beetje mijn eigen route. Ik vind het heel fijn dat dat kan en dat ik bij elke groep altijd wel aansluiting vind. Omdat ze allemaal docent willen worden, net als ik. Omdat ze (bijna) allemaal van lezen en taal en onderwijs houden, net als ik. Omdat het aardige mensen zijn (net als ik). Maar soms mis ik het. Dat échte groepsgevoel. Die binding. Met mensen kunnen praten die dezelfde stagestruggles doormaken, dezelfde docenten hebben, dezelfde opdrachten en tentamens moeten zien te overleven. En ik vind het jammer dat ik, als ik over een onbepaald aantal jaar afstudeer, dat niet echt met mijn klasgenoten zal kunnen delen. Maar ach, we komen er wel. Alleen niet allemaal tegelijk, en niet allemaal met elkaar.