Het is vrijdagavond en ik zit thuis op de bank. Alleen. Als ik dit berichtje krijg: ‘Vanavond laatste wedstrijd van de zaalvoetbalcompetitie met na afloop een kroegentocht. Als het heel laat wordt, ga ik wel thuis slapen. Maak ik je niet wakker met m’n gestommel. X Gert.’ Ik laat het berichtje even op me inwerken. Het zint me niet en ik weet eigenlijk niet zo goed waarom. Hij is natuurlijk vrij om te voetballen, stappen en slapen waar ie wil, maar waarom slaapt hij vannacht niet bij mij?

In de hoek van de kamer zie ik een stapel gevouwen broeken, shirts, blouses op een koffertje liggen. Sokken en ondergoed zwerven er een beetje omheen. De kleding is niet van mij, maar van Gert. Na mijn Amerika-avontuur zijn we een weekendje weggeweest en daarna heeft hij z’n koffer bij mij binnengezet en is hij alleen nog maar naar huis gegaan om meer kleren en spullen te halen.

Op de klerebende na is het fantastisch. Simpele dingen als samen plannen wat we die avond gaan koken en eten, maken me blij. En hij heeft er volgens mij ook wel plezier in, al is het maar vanwege de variatie in het avondeten. Drie keer per week diepvriespizza is gemakkelijk, maar vind ik niet echt lekker. Dus we koken echt. Voor onszelf en voor vrienden die in groten getale aanschuiven. Wat een gezelligheid.

We hebben het nog niet zo besproken, maar ik ga ervan uit dat dit ‘project proefsamenwonen’ is en dat het aardig geslaagd is. Ik wil in ieder geval niet dat het stopt. Het idee dat hij vanavond weer in zijn eigen bed gaat slapen, staat me enorm tegen. Dus ik app ‘Oké, have fun. En jij mag me altijd wakker stommelen. No problem x.’

Na een wijntje op het terras kruip ik in bed. ‘De wedstrijd is gewonnen, maar de competitie is verloren. Tot morgen lieffie’, lees ik voordat ik m’n ogen dichtdoe. Om vier uur ’s nachts word ik wakker van een warm mannenlijf dat tegen me aankruipt. ‘Waar kom jij vandaan?’ vraag ik slaapdronken. ‘Thuis’, zegt Gert, ‘maar ik kon daar niet slapen. Want jij was daar niet. Zal ik het huis opzeggen en hier komen wonen?’ Ik trek hem dicht tegen me aan en zeg dat ik niets liever wil.

The End <3

Ja, dit is echt The End van ‘Daten met Tosca’. Toen ik twee jaar geleden met deze rubriek begon, had ik nooit gedacht dat ik de laatste bijdrage zou tikken met een verlovingsring om m’n vinger. Want ja, dat is nu aan de hand. Deze column loopt precies een jaar achter op de werkelijkheid. Afgelopen zomer hebben we samen een huis verbouwd en komende zomer gaan we trouwen.
Dank voor het meelezen en het meeleven. En maak je geen zorgen: ik blijf ‘Lieve Tosca’.