We rijden rond drie uur weg, hoewel we pas om vier uur bij hem moeten thuis hoeven te zijn. Rekening houdend met de drukte in de stad vertrekken we op tijd: al vanaf drie uur slibt Rotterdam langzaam dicht. Vertrek je te laat? Dan ben je ook goed te laat.

We hebben dus wat tijd te doden en nemen die tijd ook. We kletsen over van alles en nog wat. Mijn leerling, laten we hem voor het gemak even Thomas noemen, wijst gebouwen aan: ‘Daar heb ik op voetbal gezeten’, ‘Daar koop ik altijd mijn kleren’, ‘Daar doen we boodschappen’. Ik zit opeens middenin zijn belevingswereld. Zonder dat ik erom gevraagd heb, krijg ik een rondleiding in zijn buurt. Hij vertelt waar de straatnamen vandaan komen en wat hun betekenis is. Ik knik braaf, ook wanneer hij wat creatief omgaat met historische waarheden.

Ik ben al eerder bij hem op huisbezoek geweest, maar toen wilde hij liever niet met mij meerijden, maar met de taxi naar huis. Thomas is een van de leerlingen die niet op het terrein woont waar ik werk. Elke dag pendelt hij met de taxi heen en weer om de lessen te kunnen volgen. Vandaag wil hij echter wel graag meerijden. Ik houd het erop dat onze band beter is geworden en dat het er niks te maken heeft dat hij mag gamen, terwijl ik even moet vergaderen.

Omdat we geen haast hebben, heb ik alle tijd om naar Thomas te luisteren en hem vragen te stellen. Een auto is geweldig voor gesprekken. Het kost niemand tijd (want je bent toch al onderweg) en als het echt stil valt, zet je de radio wat harder. Alhoewel een korte stilte in een auto ook geen probleem is: je kijkt even naar buiten, je vogelt wat met je tomtom of, zoals Thomas doet, je vangt wat Pokémon op je mobiel.

We praten over het huisbezoek en ik vraag Thomas wat ik tegen zijn moeder moet zeggen. Hij staat eigenlijk op zittenblijven. Hij denkt met me mee over de afspraken die hij zelf met zijn moeder wil maken, hoe hij beter kan gaan leren en hoe hij ervoor kan zorgen dat hij toch overgaat dit jaar. Het valt me op hoe relaxed de sfeer is: het voelt heel informeel, terwijl we het toch over belangrijke zaken hebben.

Inmiddels zijn we gearriveerd bij zijn huis. Iets te laat (we waren gestopt voor een ijsje), maar dat deert niet. Ik bespreek hetzelfde als wat ik in de auto besprak en Thomas vult me aan waar ik wat ‘vergeet’. En op dat moment merk ik een groot verschil: waar Thomas bij het vorige huisbezoek nukkig voor zich uitkeek en alles over zich heen liet komen, vertelt hij nu zelf welke oplossingen hij heeft bedacht. Van toehoorder is hij veranderd in een volwaardig gesprekspartner. Het wordt een mooi en enthousiast gesprek.

Tevreden loop ik een klein uur later weer naar buiten. Of hij het gaat halen? Ik durf er mijn handen niet voor in het vuur te steken. Of de afspraken langer dan twee weken blijven staan? De toekomst zal het leren.

De auto ga ik vanmiddag maar eens wassen, want ik gok dat ik de komende tijd wel wat vaker even een ijsje ga halen met een leerling.