Vier jaar terug was ik een impulsieve sociale kameleon, nu vind ik het steeds minder erg om alleen thuis te zitten. Mijn prioriteiten zijn verschoven, en hiermee ook mijn houding tegenover de studie. Het mocht een tijdje duren, maar het lijkt erop dat ik de handboeien van het essentialisme eindelijk heb afgeschud en met mijn eigen welvaren in het achterhoofd studeer, in plaats van dat ik verplichte opdrachten afhandel.

Voeding, slaap en beweging zijn ineens een stuk belangrijker geworden en ik heb meer moeite met nachten doorhalen. Door gebrek aan slaapruimte hebben er de afgelopen jaren aardig wat vrienden in mijn bed geslapen wanneer ze na een soiree geen zin of gelegenheid hadden om naar huis te gaan, maar toch vraag ik nu of ze een matje willen meenemen. Na vierenhalf jaar in een studentenhuis begin ik behoefte te krijgen aan eigen spullen.

Ik heb ze zien komen en gaan, in het studentenhuis. Toen ik er voor het eerst kwam, was het een saaie, kale en doodstille bedoening. Ik zag mijn huisgenoten nooit en kende ze niet, het duurde dan ook een week voor ik de router gevonden had. Inmiddels heb ik daar zo’n zes verschillende samenstellingen overleefd, ieder met een geheel eigen thema.

De eerste was eenzaam en anoniem, de tweede draaide om de bureaucratie van het dealen met een wanbetaler, de derde om de langzaam escalerende psychose van de penningmeester, de vierde om een nieuw begin en de terugkeer naar normaal en de vijfde was hoe ik me het eigenlijk allemaal had voorgesteld. Nu is de zesde samenstelling in vorming en daarmee een nieuwe generatie studenten. Dat maakt mij met kop en schouders de oudste bewoner, die er nu langer woont dan er ooit iemand gewoond heeft. Het heeft mij de bijnaam ‘papa’ bezorgd.

Ik betrap mezelf er ook weleens op de bijnaam eer aan te doen. Als ‘de jongens’ dan naar bed zijn, loop ik even een rondje en doe de lampen en verwarmingen uit. Ik houd me ook te veel bezig met hun welzijn en of ze hun planten wel genoeg water geven. Ik ben op den duur voor de lol zuchtjes en kreuntjes uit gaan slaan bij het opstaan en zitten en doe net alsof ik niet weet hoe een smartphone werkt. Maar die zuchtjes en kreuntjes zijn nu een gewoonte geworden waar ik moeilijk van afkom, en ik heb pas afgelopen vrijdag mijn eerste telefoonabonnement ooit afgesloten. Zelfs mijn lichaam past zich aan de bijnaam aan; door een enkelbreuk in 2015 loop ik het eerste halfuur van de dag stijfjes door het huis en draag een van mijn drie paar pantoffels ‘om de boel een beetje op te warmen’.

Als ik buiten de studeerbubbel kijk, zie ik mijn oudste vrienden samenwonen in rijtjeshuizen, mijn studieschuld in omvang toenemen, het naderende einde van mijn huurcontract, de aanschaf van een nieuw paspoort, de mogelijkheid sneller dan ik dacht oom te worden, misschien een rijbewijs, de definitieve doorbraak van virtual reality, de verkiezingen waar ik me nu toch echt een keer in zal verdiepen, de zomer, de winter en het nieuwe seizoen van Game of Thrones.

Tegen de tijd dat ik bij bestaansrecht ben aanbeland, ga ik maar wat te eten maken.