Het is lastig om de aandacht erbij te houden. Er wordt veel gevraagd op stage- of werkplek. Het jongleren met privé, sociaal leven, sport of andere bezigheden lijkt steeds moeilijker te gaan.

Kortom: ik heb last van schoolmoeheid. Vakantie.

In eerste instantie dacht ik dat het aan mij lag, dat ik niet zo goed kon wennen na mijn Afrikaanse avontuur. Ik vond het lastig om weer aan school te wennen, aan Nederland waar je zo veel moet.

Maar blijkbaar ben ik niet alleen. Mijn klasgenoten zeggen allemaal hetzelfde. Dat ze het zat zijn, dat het moeizamer gaat. Dat is aan de ene kant een verademing – ik hoef niet te twijfelen aan mezelf. Aan de andere kant blijft het een feit dat ik nog tegen de laatste weken van dit jaar zit aan te hikken.

Zelfs voor dit blog prijken deadlines in de agenda en ik durf nauwelijks het overzicht te bekijken.

Komt het goed met de relatie met mijn agenda en alle trekkende mensen om mij heen? Vast wel, maar gemakkelijk gaat het niet. Ik ben toe aan de zomer, aan vakantie, aan minder moeten.

Geen deadlines, cijfers, reflecties en opdrachten. Wat lijkt me dat lekker. Genieten van het mooie weer zonder schuldgevoel. Kijken in mijn agenda zonder een miljoen to-do’s te zien. Utopia, here I come!

Na deze klaagzang ga ik snel over tot de orde van de dag. Bouw ik een website voor mijn Afrikaanse project, maak ik een schoolopdracht en werk ik aan een reflectie. Ik maak afspraken met vrienden en de tandarts. Ik streep de taken weg en dat geeft een prettig gevoel. Zo doorgaan, met ferme pas naar het einde van dit jaar. Hopen dat het allemaal toch op tijd afkomt en er weer voldoendes kunnen worden gescoord.

Nog even de versnelling erin en vooral doorzetten. De laatste loodjes van dit jaar zijn nou eenmaal opnieuw het zwaarst.

En dan….. terug naar Afrika! Om daar te gaan beginnen met mijn project (waarover een andere keer meer).

Vakantie kom er maar in!

Ook druk maar weer heel anders en….. in Afrikaans tempo. Vakantie.