Er zijn veel dingen die mij doen laten thuis voelen. Daar kwam ik achter nu ik in Antwerpen woon. Want als je in een nieuwe omgeving bent, merk je wat thuis eigenlijk is. Zo ging ik, toen ik hier net woonde, naar een dansvoorstelling van de Libanese choreograaf Omar Rajeh. Tijdens de voorstelling was luitmuziek te horen, waren er Arabische dansinvloeden te zien en bereidden de dansers Arabische gerechten op het podium die we op het eind met zijn allen gingen eten. Ik werd warm van binnen. Het was alsof ik thuiskwam in een nieuwe stad.

Thuis heeft voor mij niet zozeer te maken met plaats, maar vooral met mijn Arabische achtergrond, de cultuur. Zo voel ik mij al thuis als iemand mij met marhaba aanspreekt.

Het gaat ook om de spullen die ik meeneem wanneer ik verhuis. Het zijn dingen die ik van mijn oma kreeg en die ik zelf kocht. Ze doen me aan mijn achtergrond denken. Ze zijn een onderdeel van mij geworden. Zodra ik verhuis, zet ik ze neer en maak ik de nieuwe plek tot mijn thuis.

Thuis is voor mijn vader en oma Palestina.

Voor mijn oma en vader is thuis wel plaatsgebonden. Thuis is voor hen Palestina. Mijn oma werd in Jaffa geboren en mijn vader in Nablus. Deze plekken liggen hen dan ook na aan het hart. Het zijn de plekken waar hun wortels liggen, waar hun taal wordt gesproken en waar de wind naar jasmijn ruikt. Het is het warme buitenleven waar iedereen elkaar begroet en waar oude ambachten nog bestaan. Zo stonden er in mijn vaders straat zeepfabriekjes, was er een katoenklopper, werd er koffie gebrand en broden gebakken. Dat alles missen ze nu.

Mijn oma en vader zijn beiden hun thuis verloren. Mijn oma werd tijdens de Nakba, de verdrijving van de Palestijnen in 1948, met haar familie uit Jaffa verdreven. Ze moesten huis en haard verlaten en konden er nooit meer terugkeren. Ze belandde in een vluchtelingenkamp in een woestijn in Jordanië. Van de ene op de andere dag was ze haar huis kwijt en heeft ze er nooit meer naar kunnen terugkeren. Mijn oma en vader mogen slechts op een toeristenvisum hun geboorteland bezoeken. Dat doet pijn, het verliezen van je thuis.

Voor ons drieën is thuis dus anders, maar wat hetzelfde is, is dat het met onze Palestijnse achtergrond te maken heeft. Dat is waar de voorstelling die ik maak over zou gaan, dacht ik. Thuiskomen binnen de drie generaties van mijn Palestijnse familie. Ons thuis. Beituna.