Dat er zoveel jongeren zijn die zich depressief voelen, is ernstig. Het is noodzakelijk om hier wat mee te doen, want iedere student die we aan de ziekte kunnen verliezen is er één te veel. Wat helpt is het taboe te doorbreken, studenten het gevoel te geven dat ze zich niet hoeven te schamen, dat ze erover mogen en kunnen praten en dat hulp zoeken een kracht is en geen zwakte. Ik kan het weten, want ik was zelf slachtoffer van een depressie.

Tijdens mijn tweede zwangerschap ging het mis en als mijn thuisfront niet had ingegrepen, was ik er misschien niet meer geweest. Uitzichtloos, niet kunnen voldoen aan de eisen van anderen, het gevoel van falen en vooral niets waard zijn. Ook een depressie is persoonlijk, dus niet iedereen zal zich herkennen in deze woorden, maar het was wel mijn wereld in die tijd.

Pas toen ik open werd over mijn zorgen, mijn angsten en het gevoel van tekortschieten, konden mensen mij helpen. Ik moest beter aangeven wat ík nodig had, wat ík wilde. Dat betekende niet dat ik het ook kreeg, maar de wens mocht er wel zijn. Ik moest het werk nog steeds zelf doen, maar kreeg wel steun bij mijn gevecht. Ik was niet meer alleen.

Mijn supportsysteem was niet perfect. Ze deden niet altijd wat ik nodig had of kwamen niet altijd met de juiste adviezen of suggesties, maar ze vonden mij belangrijk. Ze gaven om mij en ik werd niet genegeerd. Ik werd continue herinnerd aan het feit dat ik het waard was om voor te vechten.

Als docenten kunnen we niet verantwoordelijk zijn voor iemands geluk. Dat ben je altijd zelf. We staan vaak te ver af van een student om bovenstaande opvang te bieden. Maar we kunnen wel een rolmodel zijn. We kunnen studenten leren welke vaardigheden ze nodig hebben om te kunnen overleven, om zichzelf goed te voelen over zichzelf en zelfverzekerd te zijn.

Het is bekend dat kinderen leren van hun ouders door wat ze zien en niet door wat ze horen. Als ouders zeggen: ‘Je moet niet gaan roken’, maar het vervolgens zelf wel doen, komt die boodschap niet aan. Show, don’t tell, dat geldt ook voor docenten. Ik ben pas geloofwaardig als docent als ik me niet schaam voor mijn depressie.

Dus wat ik tegen studenten met een depressie wil zeggen, is: Praat erover!

Stop met denken dat je er alleen voor staat. Stop met alles zelf op te willen lossen en vraag om hulp. Mensen begrijpen meer dan je denkt en sommige mensen zijn behulpzamer dan je verwacht. Het kunnen en mogen helpen doet veel mensen goed.

Praat erover en de eerste stap is gezet. Want ieder mens is waardevol en ieder mens heeft een reden om te bestaan. Kom je er nog steeds niet uit? Ga naar je huisarts of op school naar een decaan, de vertrouwenspersoon van je instituut, je studieloopbaancoach, een vertrouwde docent of meld je aan bij de gespreksgroep depressie. Laat het er niet bij zitten en zoek hulp!