Met nog maar twee bijeenkomsten van dit keuzevak te gaan, vind ik het tijd voor een reflectiemomentje mét een vleugje ongevraagde reclame. Ik vond dit vak in het begin heel eng, maar nu vooral heel bijzonder. En met elke week dat we bij elkaar komen, worden de bijeenkomsten bijzonderder en meer geladen.

We zijn met een groep van twintig studenten. We kenden elkaar niet en leren pas nu, tegen het einde van de cursus, de namen aan gezichten te koppelen. We onthouden nauwelijks wat de samenstelling van opleidingen en achtergronden is, maar toch hebben we verbijsterend veel met elkaar gemeen. We stellen ons allemaal kwetsbaar op, vertellen allemaal verhalen die ons na aan het hart liggen, doen allemaal iets wat we eng en spannend vinden.
Het is bijna een soort therapieruimte, dat lokaal met uitzicht op regenboogzebrapaden en de schemering buiten.

Er is geen goed of fout, er zijn geen slecht geschreven teksten of stuntelige voordrachten. Er is alleen maar ruimte voor verbetering, ruimte voor de beste versie van je tekst en ruimte om van een 9 naar een 10 te gaan (aldus Derek Otte). Er is stilte voor iedereen, luid applaus voor iedereen. Er is gegrinnik, er zijn lachsalvo’s en soms zelfs tranen. Er is humor en gezelligheid en bijzonder genoeg krijg je door de fracties van verhalen, van overtuigingen en herkenbare struggles, toch een band met elkaar.

Want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. We zijn allemaal gestruikeld over onze woorden tijdens de alliteratieopdracht, we staan allemaal te shaken vlak voordat we onze mond opentrekken en we laten allemaal een opgelucht gelach horen als het erop zit. Maar we staan er ook allemaal: we verruilen de laptop en smartphone voor het papier en verbergen ons niet, maar laten onszelf zien en horen.

Ik denk dat iedereen in de les zijn of haar stem al wel heeft ontdekt – te oordelen naar de geweldig diepzinnige en bijzondere teksten die voorbijkomen. Maar waar de spoken word-cursus ons bij helpt, is hoe we onze stem kunnen gebrúiken. Want hoe eng en vreemd dat ook voelt, het is ook heel gaaf om dat wat in je zit eruit te laten komen en met anderen te delen. The gunshot sets you free is bijna onze mantra geworden.

Ik vind het keuzevak een absolute aanrader, het is een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Want of je nou leert hoe je bepaalde schrijftechnieken kunt toepassen, wat jouw definitie van spoken word is of hoe je sterk voor een groep kunt staan, het maakt niet uit. Je leert hoe dan ook veel. Over wat je te vertellen hebt en over wat anderen te vertellen hebben. Misschien zijn het juist wel onze verhalen die de wereld nu zo hard nodig heeft.