Lieve Tosca, hoe snoer ik bemoeizuchtige types vriendelijk de mond?
Lieve Tosca,
Ik ben op een leeftijd gekomen waarop veel mensen trouwen en kinderen krijgen. Mijn vriend en ik hebben een samenlevingscontract laten opstellen toen we een huis kochten, dus trouwen hoeft niet en we weten nog niet of we kinderen willen. Op iedere bijeenkomst waar we samen zijn, wordt ons gevraagd wanneer wij eindelijk eens gaan trouwen of aan kinderen beginnen. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat ik de vragen beu ben en ook uitgelegd waarom, maar ze blijven bezig. Hoe kan ik mensen op een nette manier duidelijk maken dat ik hier niet van gediend ben zonder bang te hoeven zijn dat ik dadelijk nog een keer ontplof ?
Lfs,
Kierewiet
Lieve Kierewiet,
Ik ben ook op die lastige vragen-leeftijd en ik vind het ook hinderlijk. Toen ik vrijgezel was, vroegen mensen waarom ik geen man had. ‘Zo’n leuke meid hoort niet alleen te zijn.’ En nu ik verloofd ben, vragen mensen mij ook met enige regelmaat wanneer we aan kinderen gaan beginnen. ‘Want jullie zouden zulke leuke ouders zijn’.
Heel lang maakten dit soort bemoeizuchtige vragen me flink chagrijnig. Omdat ik zelf ook niet wist waarom ik de ware nog niet was tegengekomen en dat ook best stom vond. En omdat ik (nog steeds!) geen zin heb om met relatief onbekenden de staat en toekomst van m’n baarmoeder te bespreken. De mensen die daarvan op de hoogte moeten zijn, zijn dat al. Dank je vriendelijk.
Omdat ik ook vreesde te ontploffen ben ik gaan soul searchen: Waarom maakten die vragen me zo boos? Ten eerste omdat de mensen die het vragen vaak niet tot je beste vrienden of close familie behoren. Want die mensen weten meestal prima hoe het ervoor staat. Het zijn juist de mensen die je niet goed kent die zulke vragen stellen. En ik denk dat ze dat doen omdat ze hopen dat je gelukkig bent. En in hun ogen is dat blijkbaar met een ring om je vinger en een baby in je buik/kinderwagen.
Ik heb tegenwoordig pasklare antwoorden op de meestgestelde vragen. Misschien kan jij die ook formuleren. Op de vraag ‘Wanneer gaan jullie trouwen?’ kan je altijd zeggen: Waarschijnlijk nooit, want we hebben al een samenlevingscontract. En daarna staat het je vrij te informeren naar hun huwelijk: Zijn jullie nog gelukkig samen, waar ging jullie laatste ruzie over, al eens een scheiding overwogen?
En op de babyvraag hoef je natuurlijk geen antwoord te geven. Of je kan ‘misschien’ zeggen en daarna een uitgebreid statusrapport opvragen: Had de dokter veel hechtwerk toen jullie groothoofdige wondertje ter wereld kwam, doen jullie het nog een beetje en heb je al spijt? Als de antwoorden niet al te vrolijk zijn, is het altijd lachen gieren brullen om aan te geven dat je toch van de voortplanting afziet.
Probeer er een beetje lol in te krijgen. Dit gedoe duurt waarschijnlijk nog tot onze veertigste verjaardag.
Lfs Tosca
Mail dan naar t.sel@hr.nl
Hahaha, ja tot je veerstigste. Klopt. Ik antwoordde altijd dat mijn schoonmoeder helaas geen kinderen kon krijgen, maar dat ik het prima met haar kon vinden. Beetje flauw, maar laten we wel zijn, waar bemoeien die mensen zich mee. Gesprek gaat dan heel snel over iets anders.
Toen ze aan mijn schoonzus vroegen wanneer zij en haar man eens aan kinderen ging beginnen want ze hield er toch zo van? en zij vervolgens antwoorde dat ze al een aantal jaren probeerde en inmiddels bezig was met een IVF behandeling waren ze ook snel stil. Stel dit soort vragen gewoon niet zomaar, het kan heel erg kwetsend zijn en niet iedereen wil zomaar alles delen.
Ja en uberhaupt, waarom gaat iedereen er altijd maar van uit dat je dat wilt? Waarom zou je daar naartoe moeten streven? En waarom gaan mensen er altijd maar van uit dat je op het andere geslacht valt. Zelf vraag ik altijd door naar iemands beweegredenen om dat te vragen, of waarom ze van bepaalde zaken uitgaan. Dat kan het gesprek nog wel eens naar een heel interessant gesprek omdraaien. -> a je hebt niet hoeven antwoorden, B je hebt het weten om te draaien naar iets positiefs. Succes!