Lieve Tosca, waarom denken mensen zo negatief over gamen?
Lieve Tosca,
Waarom denken mensen zo negatief over gamen? Ik heb het gevoel dat aardig wat mensen gamen als nutteloze tijdsbesteding bestempelen. ‘Doe iets nuttigs met je tijd, leer gitaar spelen of zo’, wordt er dan gezegd. Maar wat is het verschil tussen thuis muziek maken en gamen? Dan zijn er de hardlopers waar iedereen (ook ik) zo’n respect voor heeft. Is hun vrijetijdsbesteding geaccepteerd omdat ze hun lichaam in vorm houden? De enige hobby die boven alles staat, is wat mij betreft vrijwilligerswerk. De vrijwilliger doet echt wat nuttigs. De rest geniet gewoon van zijn/haar vrije tijd.
Lfs, Gamerdocent
Lieve Gamerdocent,
Het beeld van een gamer die in z’n eentje in een vervuilde huis/slaapkamer in een met pizzaresten besmeurd T-shirt poppetjes afknalt, staat bij iedereen op het netvlies gebrand. Het is een beeld dat in series en films vaak wordt gebruikt om eenzame, getroubleerde en regelmatig agressieve bad guys te portretteren.
Deze stereotype gamer heeft inderdaad een slechte naam. Maar we weten denk ik allemaal dat de stereotype gamer maar weinig te maken heeft met de realiteit. Volgens mij gamet bijna iedereen weleens (van Fortnite, Candy Crush, FIFA en GTA tot aan World of Warcraft) en zijn de meeste gamers dus doodnormale mensen die gewoon lekker willen ontspannen.
Het grote verschil tussen gamen en muziek maken/hardlopen is denk ik dat mensen die laatste twee zien als iets dat ‘goed’ voor je is en dat gamen bekend staat als een asociale hobby die slecht voor je is. Je kan er zelfs verslaafd aan raken. Nu is een gameverslaving natuurlijk een serieus probleem waar we geen grappen over moeten maken, maar gamen is lang niet zo slecht als mensen misschien zouden denken.
Ten eerste: gamen hoeft niet asociaal te zijn. Er zijn superveel mensen die vrienden over de hele wereld hebben, omdat ze samen een spel spelen. Dat is gaaf en supersociaal. En het maakt niet uit of ze elkaar in real life zien of alleen maar horen/lezen/zien via het scherm. Het is sociaal contact. En als je in internationaal teamverband gamet, leer je vaak beter Engels dan je kon en verbeter je je samenwerkskills.
Daarnaast verbeter je met gamen je oog-handcoördinatie, je reactievermogen, je probleemoplossend vermogen en je ruimtelijk inzicht. Gamen kan dus heel goed voor je zijn. Niet voor niets wordt er onder andere in het leger professioneel gegamed om nieuwe vaardigheden te trainen.
Als mensen negatief over gamen praten, weten ze vaak niet goed waar ze het over hebben. Je kan het ze uitleggen óf je kan die negatieve energie opsparen tot je volgende gamesessie. Zo maak je van iets negatiefs iets positiefs en speel je jezelf met superveel passie naar het volgende level.
Lfs Tosca
Ben zeker niet negatief over gamen, maar doe het lekker thuis.
Sinds Fortnite op bijna alle computers op Acedemieplein staat gebeurd er niets anders meer. Probeer je rustig aan je verslag te werken, zitten er allemaal schreeuwende gasten Fortnite te spelen, nee dankje. Daar moet de HR wel iets tegen doen.
Hier zijn meerdere redenen voor.
Mensen denken negatief over gamen omdat de vaardigheden die je hierin leert niet makkelijk te vertalen zijn naar de vaardigheden in het echte leven. Als je makkelijk puzzels op kunt lossen en creatiever kunt denken, dan is het lastig te bepalen of dit door het spelen van spellen komt, of dat dit aangeboren is. Terwijl als je gitaar leert spelen, gelijk zichtbaar is dat je gitaar kunt spelen. Het ligt er ook erg aan welke spellen er gespeeld worden. Een spel als Fortnite levert wel een betere hand-oog coördinatie op, maar je gaat er niet beter door voetballen. Terwijl er spellen zijn die jouw creatief denkvermogen enorm kunnen vergroten. En patroonherkenning is er 1 van. Er is een TED talk beschikbaar waarin een veld van bewegende smileys bewogen in verschillende kleuren door elkaar heen. Je moest ze tellen. Een paar jaar geleden lukte mij dit nog redelijk. Nu game ik amper meer en ik faalde compleet.
Daarnaast is het ook de tijdsgeest van nu: Mensen moeten productief zijn. Een spel spelen en hiervan genieten wordt niet gezien als productief. We waarderen dit lager als cultuur. Een weekendje Parijs waarderen wij als cultuur hoger. Er is hier geen waarom, dit is zo gegroeid vanuit het verleden (en vanuit daar te verklaren).
Er is een trend gaande dat we gamen hoger gaan waarderen. Er is een sociaal component bijgekomen. Gamers kunnen met elkaar praten en samenwerken. En er zijn heuse competities met behoorlijk wat prijzengeld. Er zijn nu mensen die leven van het prijzengeld en het dus als werk doen. De topsporters. Sport kun je zien als iets leuks om af en toe te doen, maar dus ook als bron van inkomen.
Moraal van het verhaal: doe vooral waar jij je goed bij voelt beste Gamerdocent. Mensen die niet gamen, snappen niet wat jij er leuk aan vind. Aan de andere kant vind jij wellicht hardlopen geen bal aan en snap jij niet wat mensen hier leuk aan vinden ;-). Geniet van het leven!
@ Joeri. Bedankt voor je reactie en dat ik mag genieten van mijn leven :). Ik vraag me dus wel heel erg het ‘waarom’ af. Je schrijft bijvoorbeeld dat je van het spelen van fortnite niet beter gaat voetballen. Ga je dan wel beter fortnite spelen wanneer je voetbalt? Waarom zou je met gamen niet gewoon als doel zien het beter kunnen gamen? Net zoals hobbygitaristen beter gitaar willen kunnen spelen of meerdere nummers willen leren.
Er zit tegenwoordig een groter sociaal aspect aan gamen, maar dit is naar mijn mening niet per sé nodig om gamen acceptabeler te maken. Iemand die zelf thuis gitaar speelt of in haar eentje buiten hardloopt is ook niet sociaal bezig, maar toch wordt hier positiever naar gekeken.
Als ik het artikel zo lees, begint Tosca hier met een duidelijk aanwijsbare reden, om deze vervolgens te ontkrachten door te stellen dat “we weten denk ik allemaal dat de stereotype gamer maar weinig te maken heeft met de realiteit.”
Is dat zo? Weten we dit allemaal? Ik ben zelf zo’n 30 jaar een gamer, van kinds af aan toen ik Pac-man speelde op mijn vader’s PC tot de verscheidene single-player en online games die ik nu speel. Gedurende deze periode heb ik zeker een ontwikkeling op dit gebied ervaren maar deze ontwikkeling is vanuit mijn perspectief nog lang niet af, of zelfs op enige wijze geculmineerd te noemen. Zelfs onder gamers is er een verschil in stereotypering van “de echte gamer” en “iemand die wel eens een spelletje speelt”, dus laten we eerlijk stellen dat ook vanuit het tegengestelde perspectief nog veel te winnen valt.
Gedaalde kosten, de exponentieel groeiende kracht van de hardware, en de versimpeling van de software zijn denk ik belangrijke aspecten waardoor de computer toegankelijker is geworden voor de meeste mensen, en als gevolg, ook gamen. Je hoeft niet meer commando’s in te typen op een scherm om een spelletje te starten, je dubbelklikt op een plaatje. Kennis of begrip niet vereist.
Begrijpen hoe een computer werkt of hoe systemen op computer-vlak werken vereist een zekere vorm van analytisch inzicht. Computers zijn heel simpele dingen, maar wat wij in de menselijke omgang gewoon zijn is een complexere interactie. De eerste stap die nodig is om goed te begrijpen hoe een computer werkt, is deze complexiteit te vergeten. Er bestaat dus een traditioneel spanningsveld tussen “computerdenken” en “sociaal denken”. Het is vanaf daar geen grote stap naar het stereotype beeld van een computernerd zonder sociale vaardigheden.
Het is dit spanningsveld wat geleidelijk aan het verdwijnen is. Dit is denk ik niet alleen doordat de noodzaak van het “computerdenken” voor de gebruiker verdwijnt, maar ook doordat de techniek en softwareomgeving veel complexer is geworden en meer is gaan lijken op de sociale interactie. Een gemakkelijk voorbeeld hierbij is een “wizard” in Windows die je helpt een software-error op te lossen, terwijl de feedback van een oud DOS systeem uit niets bestond dan “Bad command or file name.”
Ik koppel hier computergebruik en gamen voor de simpliciteit even naadloos aan elkaar, en dit is mede doordat gamen ook een dergelijke ontwikkeling heeft doorgemaakt. Waar ik vroeger in King’s Quest alles wat ik wilde doen zelf moest intypen (en ook nog eens met de juiste voorgeprogrammeerde syntax) speel ik nu vanuit een first person perspective games waarin ik niet en poppetje lijk aan te sturen, maar een lichaam lijk te besturen. Waar ik vroeger een platform game (2 dimensionaal) speelde, loop ik nu rond in een interactieve driedimensionale wereld. Op alle vlakken komt de ervaring meer overeen met een menselijke, en de multiplayer omgeving is daarbij slechts het kersje op de taart.
@S.Heikamp – Daarmee bedoelde ik dat het beeld van ‘de stereotype gamer’ maar weinig met de realiteit te maken heeft. Niet dat de stereotype gamer zélf weinig met de realiteit te maken heeft.
@Gamerdocent. Graag gedaan, haha :). Voetballen wordt hoger gewaardeerd dan gamen (kijk maar wat een prof. voetballer betaald krijgt, de stadions, etc.). Een Fortnite stadion is er nog niet, om de profs bezig te zien. Hoewel dit wel in opkomst is. Dit zit in onze cultuur en die is altijd aan verandering onderhevig. De waarom vraag kan ik niet beantwoorden.
@S. Heijkamp. Police quest! Uren heb ik daar aan besteed (als 9/10 jarige). In het Engels commando’s typen en hopen op een uitkomst. Er zit ook veel humor in die spellen. De gaming industrie heeft nog een lange weg te gaan. Ik ben klaar voor het holodeck :).
@Tosca Sel,
Dat begrijp ik :-). Mijn twijfel over de uitspraak betreft hoe goed “iedereen dit weet”, zowel de gamers als niet-gamers. Vanuit de gamers zie ik vaak mensen die zichtzelf als serieuze gamer willen bestempelen in tegenstelling tot de “casuals” en hierin daadwerkelijk gedrag vertonen wat niet veel blijk geeft van sociale vaardigheden. Van deze mensen wil je ook echt niet dat die hun negatieve emoties opsparen voor hun game-sessies (althans de multi-player).
Vanuit niet-gamers hoor ik vaak uitspraken over mijn persoonlijkheid of interesses die slechts gebaseerd zijn op dat ze weten dat ik een gamer ben, en dezen daadwerkelijk verbazing uiten wanneer ik ze informeer wat ik daadwerkelijk denk of vind.
Er is duidelijk verbetering als ik kijk naar ervaringen uit het verleden, maar de tekst en uitleg die jij nu in het artikel geeft, kan ik regelmatig nog aan mensen vertellen.
@ Joeri Tilman. Zulke stadions zijn er wel hoor, maar dan virtueel en die heten twitch.tv of gaming.youtube.com. De gamer met als nickname “Ninja” heeft daar doorgaans 100 000+ viewers (2 voetbalstadions vol). Uiteraard zal dit niets zijn vergeleken kijkcijfers tijdens voetbalwedstrijden, maar het wordt steeds meer. Daarnaast had “The international 2017” (DOTA2) een prijzenpot van $24,687,919.00. Dus ja, de winnaars (een team van 5) konden zo’n 11 miljoen dollar onder elkaar verdelen.