Blog Donna: Hoe alles onverwachts op zijn plek viel
Blog van DonnaGepubliceerd: 4 days ago
| 
|
Yoeri is in 2023 afgestudeerd aan de opleiding civiele techniek en volgt nu de master Shipping and Transport. Daarnaast is hij cmr-lid. Zijn favoriete hobby is zeilen en hij schrijft in zijn Profielenblogs graag hoe het zeilen hem helpt met het laten uitkomen van zijn toekomstplannen.
YES! Mijn scriptie is ingeleverd. Het einde van mijn studie is nu toch echt bijna een feit. Tijd om wat zaken van de afgelopen negen jaar te overdenken. Vandaag wil ik met jullie delen waar ik het meeste van baal.
Waar menig afstudeerder lekker in zijn vel zit als dat harde werken een keertje uitbetaald wordt, zit ik bijna elke dag te balen. Niet zo gek natuurlijk als je negen jaar over je studie hebt gedaan. Afgelopen twee jaar heb ik nominaal gestudeerd. Fantastisch natuurlijk als je vijf jaar vertraagd bent en je er de laatste twee jaar zo snel doorheen komt. Ik wist zelfs een nominaal programma te combineren met anderhalf jaar meedraaien in de medezeggenschap. Maar toch baal ik hier alleen maar van, want dit betekent dus dat ik het wel kan!
Waarom lukte mij dit jaren geleden dan niet? Vaak heb ik het gevoel dat de stroom aan mislukkingen niet ligt aan een gebrek aan motivatie, maar een gebrek aan eerlijke kansen. Speciaal onderwijs, horrorstage, coronacrisis. En eerlijk gezegd was de begeleiding vanuit mijn afstudeerbedrijf ook niet optimaal te noemen. Wat had ik allemaal kunnen bereiken als ik wel de juiste kansen op het juiste moment had gekregen?
Gek genoeg kan ik al mijn gevoelens op school tegenwoordig afspiegelen op de zeilsport. Ook hier heb ik het idee dat ik altijd alles met 10-0 achterstand heb moeten doen. Ik heb leren zeilen zonder hulp van mijn ouders, en moest in de sport ook alles zelf betalen. Waar ik in mijn vorige blog nog schreef dat ik ‘waanzinnig goed kon zeilen’ blijk ik op de woensdagavonden op de Kralingse Plas telkens achteraan te varen. En dat terwijl ik op de Olympische Spelen wil zeilen …
En ook hier heb ik niet het idee dat het aan mijn vaardigheden ligt. Oké, misschien wel een beetje, want heel veel ervaring met wedstrijden heb ik niet. Maar wat het meeste opvalt is dat ik altijd de goedkoopste spullen heb van iedereen. En waar mijn tegenstanders al jarenlang gecoacht worden, moet ik het vaak in mijn eentje doen. Waar al die Olympische topzeilers de hele dag heerlijk over de golven varen, zit ik op school om mijn ouders trots te maken!
Varen is mijn droom. Na mijn studie wil ik eindelijk mijn hart gaan volgen en met kleine snelle vaartuigen werken. Hiervoor ga ik mijn NauPro vaarbewijs, praktijkcursus varen op stromend water en mijn marifooncertificaat halen. Klein vaarbewijs 1 en 2 heb ik al. Al deze cursussen had ik in een jaar kunnen volgen, en daar had ik helemaal geen hbo-opleiding voor nodig. En daar baal ik eigenlijk nog het meeste van.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
hallo Yoeri, wat leuk dat je een blog hebt in Profielen, had je nog niet eerder herkend. Ik denk dat ik je als docent een heel aantal jaren geleden in een PI-project over betonkano’s hebt gezien. Ik vind het goed dat je je studie civiel bijna hebt afgerond! doorzettingsvernogen is een mooie eigenschap!
Als ik je blog lees valt me één ding echt op en dat wil ik graag met je delen: Je legt alles buiten jezelf. Al je 10-0 achterstand die je ervaart komt volgens jou direct of indirect door anderen.
Er zijn dingen die tegen zitten of mensen die tegenwerken. Dat maakt iedereen mee. sommige misschien meer dan anderen, dat is goed mogelijk.
Mijn tip is: kijk naar wat je eigen aandeel is in situaties en momenten. Je ‘span of control’ is beperkt. vaak kun je alleen zelf iets veranderen. bijvoorbeeld aan hoe je reageert op een situatie, of aan hoe je denkt over een situatie. Dat is niet makkelijk maar levert wel op: Je wordt minder afhankelijk van anderen en van situaties en merkt dat je steeds meer je eigen weg kunt gaan.
Ik heb maar een beetje verstand van zeilen. wat ik weet is dat je de omstandigheden daarin ook maar beperkt kunt beinvloeden. Golven, wind, stroming, heb je allemaal niet in de hand, je kunt alleen maar reageren op. Dat is misschien wel dé kick er van?!
Vraag: Heb je contact gezocht met (oud)Olypische zeilers, biografieën of andere boeken, en blogs etc van zeilers gelezen? weet je wat ze allemaal hebben geleerd? leer ook van hun fouten en hun overwiningen en tips. Misschien wil iemand jou ook wel coachen?
Tot slot: werk aan alles waar je zelf invloed op kunt uitoefenen, dus aan jezelf! fysiek en mentaal:-)
Heel veel succes met het verwezelijken van je droom!
PS: je bent niet je label, je hebt een label (onvrijwillig) gekregen.
Hallo Anjo,
Het klopt inderdaad dat ik in 2020 mee zou doen aan de Betonkanorace. Ook daar zat de passie voor boten en watersport er al in. Volgens mij was het hebben van een boot al mijn grootste wens toen ik een jaar of 8 á 9 was. Goed voorbeeld om aan te halen, want volgens mij ben ik (samen met nog iemand) de eerste in de geschiedenis die de Betonkanorace toen niet gehaald had. En zelfs vandaag de dag begrijp ik nog steeds niet wat ik toen fout had gedaan. Ja, de race ging niet door wegens Covid, maar dat is niet mijn schuld. Misschien waren mijn groepsgenoten (die wel een voldoende hadden) iets beter in improviseren dan ik. Aan mijn motivatie lag het in ieder geval ook daar niet, want ik keek al sinds mijn eerste jaar van de opleiding uit om ooit de betonkanorace te mogen doen.
Dat ik binnen mijn blog alles buiten mijzelf leg klopt. Dat is ook het doel van dit stuk. Ik wil aankaarten hoe groot aandeel kansenongelijkheid heeft op alle vlakken. Iets waar ik in de CMR juist hard bezig ben om dat terug te dringen. Maar in de realiteit ben ik altijd heel kritisch naar mijzelf. TE kritisch volgens sommigen, want het is gewoon niet eerlijk om van jezelf te verlangen dat je nooit fouten maakt. Er zijn ook mensen die denken dat falen bij mij het gevolg is van dat ik de lat te hoog leg voor mijzelf. Want waarom wil ik Olympisch worden? Waarom kan ik geen genoegen nemen met hetgeen wat ik nu al in de zeilsport heb bereikt? Waarom kan ik niet tevreden zijn met een 7,5 als ik weet dat ik een 10 waard ben? Het zijn vragen waar ik niet meteen een antwoord op klaar heb. Misschien is het een sterk rechtvaardigheidsgevoel: Terugverdienen wat mij jaren ontnomen is!
Zal ik tot slot vertellen dat zeilen voor mij de sleutel is geweest om zelf meer controle over mijn leven te leren krijgen. Steeds vaker leer ik situaties inschatten, en weet ik mijn plan bij te sturen voordat dingen escaleren. Zo heb ik ook mijn afstuderen gehaald, al denk ik dat de begeleiding vanuit het bedrijf beter kon. Het enige wat ik mij dan nog afvraag is waarom dingen bij mij altijd moeten escaleren. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat dit bij iedere student gebeurt, maar dat zij daar al langere tijd een weg in weten te vinden. Een veel waarschijnlijkere reden lijkt mij dat kansenongelijkheid zichzelf versterkt. Wie van speciaal onderwijs komt wordt vaker afgewezen bij sollicitaties. De kans op een slechte stageplek is daardoor groter. Een slechte stage kan leiden tot studievertraging. Studievertraging zorgt voor meer afwijzingen bij startersfuncties. En een slechtere startersfunctie zorgt voor minder doorgroeimogelijkheden. Heerlijk makkelijk om de schuld weer van mij af te schuiven, maar onderzoek heeft aangetoond dat in bovenstaand verhaal een kern van waarheid zit.
En dat deze cirkel te doorbreken is hoop ik binnenkort te bewijzen. Want met doorzettingsvermogen behaal je op de lange termijn meer dan iemand in een “bevoorrechte positie”. Dat is wat ik geloof. Ik merk gelukkig ook dat ik op de zeilvereniging steeds meer serieus genomen wordt. Puur wegens mijn houding, en het feit dat is op dit moment bijna alleen maar juiste keuzes maak. En ja, deze zomer ga ik eindelijk gecoacht worden. Ik hoop dat dit verschil gaat maken, maar dat zal ik waarschijnlijk pas op de langere termijn gaan zien!