In een handboek over (medisch) onderzoek las ik ooit dat pseudowetenschap zich nogal eens baseert op subjectief bewijs. Voorbeeld: Jan heeft hoofdpijn, luistert naar pianospel en hoofdpijn verdwijnt. Volgens pseudisten is daarmee bewijs geleverd dat pianospel hoofdpijn geneest.

In januari werd Nederland opgeschrikt door een rel rondom ontgroeningsrituelen. Ik vond de timing wel wat vreemd: ontgroenen doe je toch aan het begin van het cursusjaar? Maar goed, misschien zijn de betreffende studenten nu pas wakker geworden uit hun vrijwillig opgelopen coma, dat kan natuurlijk.

Ongeveer een jaar geleden sprak een student van onze lerarenopleiding mij aan op het feit dat de opleiding Nederlands zo zwak gescoord had in de Keuzegids 2017. Ik weet niet meer welke plek we innamen, maar het was een lage score. Wat we daaraan gingen doen? Tja, eigenlijk niet zo veel, was mijn voor hem teleurstellende antwoord, althans: ik niet.

Vroeger had ik een stripverhaal dat Prins en Bedelknaap heette. Het was een bewerking van een of ander klassiek verhaal waarin een prins en een jonge bedelaar van plaats wisselen, zodat de prins zich geheel incognito onder het gewone volk kan begeven. Hij wordt natuurlijk niet als prins herkend en dat levert hem verrassende inzichten op.

‘Situationeel mee omgaan: Kent u die uitdrukking, beste lezers? Ik hoorde dit zeggen op een instructiebijeenkomst op een lerarenopleiding…’ Dit zou zomaar het begin kunnen zijn van een voordracht van dominee Gremdaat en voor wie niet weet wie dat is: google it.

Ik ben dan wel een witte man, maar ik ben helemaal niet boos. Terwijl ik dat misschien wel zou moeten zijn, want iedereen lijkt tegenwoordig boos. Niet alleen witte mannen trouwens, ook gekleurde mannen zijn boos. Vrouwen zijn ook boos, wit én gekleurd. Ouderen zijn boos, studenten zijn boos en pubers zijn boos. Maar pubers waren dat altijd al, dus dat telt niet. Boeren zijn boos, vrachtwagenchauffeurs zijn boos, leraren, dokters, politie: iedereen is boos.

Voor wie dit jaar nieuw is op de Hogeschool Rotterdam: hier ligt de focus op onderwijs. Dat betekent mensen opleiden voor het beroep van hun keuze zodat die goed gekwalificeerd, geïnspireerd en gemotiveerd aan hun carrière kunnen beginnen.

Het thema van het meest recente nummer van het magazine is depressie en het leek de redactie van Profielen wel aardig als ik daar in mijn column bij kon aansluiten. Hoe verantwoord dat is bij een verschijningsdatum vlak voor de eerste tentamenperiode laat ik in het midden, maar ik heb me laten vertellen dat mijn columns sowieso al zo deprimerend zijn dat menigeen na lezing meteen googelt hoe hij aan een drionpil kan komen.

‘Komt een meisje bij de hogeschool voor een startgesprek. Ze kan net de werkwoorden être en avoir vervoegen en wil nu docente Frans worden. Alleen, ze durft geen mensen aan te kijken, in gezelschap geen woord te spreken of contacten met mensen op te bouwen…’