De minister van Onderwijs Jet Bussemaker is geschrokken. Niet dat ik dat zelf heb mogen waarnemen – ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken – maar dat zegt ze in een interview met de onderwijsvakbond AOb. Aanleiding voor haar ontsteltenis was het bericht dat de pabo’s ‘steeds witter’ werden. Steeds meer een lijkkleur, merkte een van mijn collega’s niet zonder humor op. ‘Steeds witter’ is het jargon voor ‘minder allochtonen’ en dat is erg, kennelijk.

In de laatste maanden van het jaar hebben we als vanouds kunnen genieten van bestuurlijk onvermogen. Nee, niet bij Hogeschool Rotterdam, stel je voor, maar bij ROC Leiden.

Zoals zo veel vaders met studerende kinderen worstel ook ik af en toe met het vraagstuk van de financiering van hun studie.

Laatst luisterde ik in de auto naar een interessant interview. Er was een studie geschreven over de maatschappelijke houding ten opzichte van bestuurlijke integriteit. Hoe kijkt de maatschappij aan tegen bestuurders die slordig omgaan met gemeenschapsgelden?

Een tijdje terug sprak ik een van mijn collega’s tijdens het eten in de kantine, het onbetwiste culinaire hoogtepuntje van de werkweek.

Ik geniet nog iedere dag van het circus dat onderwijs heet. Binnenkort komt er weer een accreditatie en dat is altijd iets om naar uit te kijken. Iedereen zenuwachtig, want je zult toch maar afgekeurd worden.

Wij hebben sinds kort een jonge poes in huis. Zo’n verbaasd kijkende grote kop op een klein, beweeglijk poezenlijfje.

Wat hebben transparante toetsresultaten, Cito-toetsen en overgangsnormen te maken met boter en suiker?

De dag van de leraar, de leraar van het jaar, een column van een vrolijke meester in de Spits: je zou bijna gaan denken dat het leraarschap een gewaardeerd beroep is geworden.