De Ibn Ghaldoun moet open blijven. Deze column schrijf ik vóór, maar verschijnt ná de zomervakantie dus het kan zijn dat de school inmiddels gesloten is. Dat zou ik oprecht jammer vinden.

Bart Bijl is met ingang van het nieuwe studiejaar één van de nieuwe columnisten van het magazine Profielen. Ter introductie een interviewtje en een eerste column van zijn hand.

Help, de samenleving barst van de visueel analfabeten. Mensen die niet in staat zijn om beeldtaal te lezen. Hoor jij daarbij, laat je dan even wakker schudden. Want naarmate de beeldcultuur steeds verder om zich heen grijpt, zal iedereen vroeg of laat visueel moeten bijspijkeren.

Iedereen kent er wel een paar, van die mensen die overal stellige meningen over hebben, deze niet onder stoelen of banken steken en – nu komt het – ook nog eens heel vaak gelijk hebben. Gewoon omdat ze het scherp zien.

Nieuwe relatie? Bespaar jezelf dan een hoop tijd, gedoe en toekomstige beteuternis door nu reeds te ontdekken of jullie samen een toekomst hebben. Het toverwoord luidt Mentality!

Waarde student, ooit komt de dag dat jij met je diploma op zak staat te trappelen om vol goede moed de arbeidsmarkt te bestormen. Misschien ben je daar nog helemaal niet mee bezig, misschien durf je daar nog niet aan te denken, maar het gaat natuurlijk een keer gebeuren.

Valt jou iets op aan deze kop? Nee, dan ben je vast zo’n hopeloos geval aan wie deze column niet besteed is. Het zoveelste bewijs van de veelgehoorde stelling dat het schrijfniveau van de doorsnee hbo-student schromelijk tekortschiet. Adriaan de Jongh, docent van het jaar, zei pas nog letterlijk in Profielen: ‘Taalachterstand wegwerken zou echt prioriteit moeten hebben.’

Sommige mensen weten precies wat ze willen in het leven. Helaas geldt dat niet voor iedereen en daar kun je behoorlijk door van slag raken. Zeker met in je achterhoofd dat knagende besef dat je in het korte multiplechoicebestaan anno nu maar één kans hebt om er wat van te maken. Yolo, nietwaar?

Mailtje van een student: ik kan de les niet bijwonen, want blablabla. De ene keer ligt het openbaar vervoer dwars, dan weer een verplichting elders of is ie ziek. En altijd eindigt het met de vraag of ik het werk dan maar per mail kan nakijken.