‘In Rotterdam gebeurt het hè’, hoor ik zojuist de meest glimmende hippe yup zeggen die ik ooit heb gezien. Brrr.

Afkeer en walging is wat ik voel. Oké dat is overdreven. Maar ik merk dat ik steeds meer mensen om mij heen hoor praten over Rotterdam alsof zij zelf de straatstenen hebben neergelegd terwijl ze nog geen jaar de stad kennen. Daar erger ik me mateloos aan.

Het feit dat ik geboren en getogen ben in Rotterdam en niet in een aanverwant dorp of in één van de Drechtsteden, nee, ècht Rotterdam, maakt me trots en ligt me na aan het hart. Niks mis met aanverwante dorpen of Drechtsteden trouwens, of de mensen die er vandaan komen. Dat meen ik hoor.

Ik vind het alleen jammer als die mensen dóen alsof zij authentiek Rotterdams zijn. Het wil overigens niet zeggen dat een bepaald (on)vermogen van zelfreflectie mij ervan weerhoudt om kritisch te zijn. Eigenlijk vind ik het stom dat ik dit soort denkbeelden heb. Want waarom zou de enthousiasteling zich niet mogen uitlaten over de mooie plekjes van m’n eigenste stad?

Ik hoorde de yup praten en al deze gedachten schoten door mijn hoofd. Ik voel mezelf als een ouwe Rotterdamse zeerot, maar in feite vink ik de boxjes van een yup wel af. Want ik ben net als de yup, met de big shopper van Susan Bijl en die stomme Birkenstock klompjes (die een tijd terug zo hip waren, ik ben klaar met trends) niet veel beter, als ik weer zucht bij de bakker die zijn laatste zuurdesembrood voor mijn neus verkoopt. Ik probeer zo inclusief mogelijk te zijn, maar waarom denk ik dan zo slecht over de zogenaamde yup die ik stiekem zelf ben?

Ik ben een vreselijke gelegenheidssupporter van Feyenoord (ik ken geen enkele speler) en toen ik een tijd geleden een oud-klasgenoot tegen het lijf liep is het eerste wat hij zei: ‘Wat klink jij Rotterdams zeg, was dat altijd al?’

Eigenlijk ben ik geen haar beter dan de doorsnee yup. En misschien is dat dan juist wel weer heel Rotterdams om dat te erkennen.

Volg ons op Instagram