Wessel en Kevin zijn, op een grote tafel in de locatie Academieplein, druk aan het werk. Met mesjes, scharen, lijm en stukken schuim en papier. Er verrijst een rond gebouw. Het tweetal studeert – hoe kan het ook anders – bouwkunde. Eerstejaars.

Waar zijn jullie mee bezig? Wat wordt dat voor gebouw?
Wessel: ‘We zijn een maquette aan het maken voor een koffiehuis, het meeste werk is al gedaan.’
Kevin: ‘In de maquette zit het meeste werk, het schetsen kost iets minder tijd. We zitten met z’n vijven in een groep en moesten allemaal een schetsontwerp maken. De docent vond in eerste instantie niet één ontwerp goed.’

Waarom was het niet goed?
Wessel: ‘De gebouwen waren te vierkant, de docent wilde meer rondingen. De gebouwen ernaast zijn namelijk best modern.’
Kevin: ‘Op de locatie in Delfshaven staat nu niks.’

Gaat het dan om een echte opdracht?
Kevin: ‘Nee, dat niet. Voor de vraag of een groter terras daar mogelijk is, moesten we ook niet naar de gemeente gaan, maar naar een docent. Dat is in het verleden wel gebeurd, begreep ik. Studenten gingen toen echt naar de gemeente.’

Vinden jullie dat eigenlijk leuk, dat bouwen, knutselen?
Wessel: ‘Ja, maar het schetsen ook. Hoewel ik geen architect wil worden maar projectleider. Manager zeg maar.‘
Kevin: ‘Ik ook.’

Is de opleiding bouwkunde dan wel de meest logische keus?
Kevin: ‘Eigenlijk wilde ik altijd al architect worden, het leek mij leuk. Maar toen ik in de vierde en vijfde klas van de middelbare school beter ging kijken wat ik nou wilde, zag ik dat je met bouwkunde veel meer kunt doen dan alleen architect worden.’

En bevalt de opleiding tot nu toe?
Wessel: ‘Ja. Maar het is wel druk: ’t is veel werk, niet per se moeilijk.’
Kevin: ‘Er zit veel tijd in, ik denk alles bij elkaar wel veertig uur per week. Ik werk en sport ook nog en dat combineren, is best moeilijk.’

JvN