Profielen | Profielen translated
3 mei 2024

Zwart logo Profielen

Onafhankelijk nieuws van de Hogeschool Rotterdam

Ernest: Sorry

Gepubliceerd: 24 February 2014 • Leestijd: 1 minuten en 36 seconden • Column Dit artikel is meer dan een jaar oud.

Het begint allemaal bij een lantarenpaal op de Meent. Wim Konings kijkt hier naar de klok van de stadhuistoren. Als de grote wijzer van drie naar twee minuten voor twaalf beweegt, verplaatst hij zijn blik naar zijn horloge.

Als de grote wijzer hier dertig seconden heeft afgelegd, begint hij te lopen. Hij weet dat het 90 passen zijn; hij neemt twee passen per seconde en arriveert dan 45 seconden voor twaalf uur bij de vitrine met daarin een glimmende, roestvrijstalen megafoon op een sokkel. Als Wim Konings de twee sloten open heeft gedraaid en de glazen deur naar zich toe trekt, begint het carillon van de stadhuisklok te spelen, alsof er een muziekdoos is geopend. Hij pakt de toeter, sluit de glazen deur, draait alleen het bovenste slot dicht en richt zich dan naar de Coolsingel. Hij weet dat als het carillon stopt met spelen er nog zeven seconden resteren. In deze leemte roept hij door de megafoon, helder en plechtig, groots en aangrijpend: ‘It is never too late to say sorry.’ De tweede lettergreep van het laatste woord valt samen met de eerste slag van de klok van de stadhuistoren. Het is twaalf uur.

Sinds 28 mei 2011 roept Wim Konings deze tekst door een megafoon over de Coolsingel. Hij is de performer van het gelijknamige kunstwerk van het Scandinavische duo Michael Elmgreen en Ingar Dragset. Het eerste jaar riep hij 363 keer: ‘It is never too late to say sorry.’ Alleen op de dag van de marathon en tijdens het Zomercarnaval zweeg hij. Maar toen de Bavaria City Race werd gereden, riep hij de acht woorden statig en trots over het gehuil van de auto’s heen.

Het Scandinavische duo laat zich niet uit over de boodschap van zijn werk. Ik dacht natuurlijk aan de liefde toen ik Konings hoorde schreeuwen, maar anderen horen ook een publieke aanklacht. Er gaat steeds minder geld naar de beelden in de stad. Aan de overkant, voor de Bijenkorf, staat het beeld Naum Gabo. Het verkeert in een deplorabele staat; geld voor restauratie is er niet. Opmerkelijk is dat Wim Konings per 1 januari nog maar één keer per week de vitrine opent.

De  angst is dat Rotterdam zijn enige levende beeld uiteindelijk monddood maakt, maar ergens heb ik ook een oneindig vertrouwen in Wim Konings, de man die door zijn manier van lopen en zijn samenvalt met het kunstwerk. Als de sokkel en de toeter allang zijn weggehaald, zie ik hem toch opduiken en te midden van de massa opeens schreeuwen.

Ernest van der Kwast is schrijver. Zijn laatste boek is Giovanna’s navel.

Column Ernest 2

Recente artikelen

Recente reacties

Reacties

Laat een reactie achter

Comments are closed.

Spelregels

De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.

  1. Comments worden door de redactie gemodereerd. 's Avonds en in het weekend gebeurt dat niet standaard, en kan het dus langer duren voor je opmerking online komt.
  2. Houd het netjes, beschaafd, vriendelijk en respectvol. Niet vloeken of schelden.
  3. Dwaal niet af van het onderwerp (blijf ‘on topic’).
  4. Wees kort, duidelijk en maak een punt.
  5. Gebruik argumenten, geen uitroepen.
  6. Geen commerciële boodschappen.
  7. Niet op de persoon spelen.
  8. Niet discrimineren, aanzetten tot haat of oproepen tot geweld (ook niet voor de grap).
  9. Van bezoekers die een reactie achterlaten op de site wordt automatisch het IP-adres opgeslagen.
  10. De redactie geeft reacties die dreigende taal bevatten door aan de veiligheidscoördinator van de Hogeschool Rotterdam.

Lees hier alle details over onze spelregels.

Aanbevolen door de redactie

Back to Top