Ik heb twee weken doorgebracht in een bed in de woonkamer van mijn ouders. De eerste drie dagen sliep ik veel, de overige dagen nauwelijks. Mijn been moest ik zo veel mogelijk omhoog houden en het was niet de bedoeling dat ik zonder goede reden het bed verliet. Overdag ontving ik zo nu en dan bezoek, maar de nachten leken soms eeuwig te duren.

Ik verbruikte bijna geen energie en door gebrek aan afleiding sloegen mijn gedachten ’s nachts regelmatig volledig op hol. Liedjes en gedachten bleven in mijn hoofd hangen en zo nu en dan resulteerde dit in frustratie of milde paniekaanvallen.

Ik was daarom erg blij dat de dag van de operatie aanbrak. Ze hadden het gips al opengehaald toen de chirurg naar me toekwam. ‘Het spijt me, maar dit gaan we niet doen vandaag’, zei hij. Blijkbaar had zich elders in de provincie een traumageval voorgedaan waardoor mijn chirurg al 24 uur druk bezig was geweest. Hij achtte het niet verantwoord om nu nog te gaan opereren, en al had hij dat wel gekund: de ziekenhuisbedden waren op.

Anderhalve ongeduldige week later zat ik wederom in het ziekenhuis. Dit keer verliep het allemaal vlotter en binnen de kortste keren kreeg ik een ruggenprik die mij van navel tot teen zou verlammen. De operatie duurde twee uur en vijfenveertig minuten en verliep goed. Ik had een muzieklijst samengesteld die ik goed vond passen bij een operatie en lag met mijn koptelefoon naar Everything in its right place van Radiohead, Comfortably Numb van Pink Floyd en Slaughter van Billy Preston te luisteren.

Naast mij stond de röntgenmonitor waarop ik kon zien hoe er verschillende stukken staal in mijn enkel werden gestopt. Ik probeerde een soort gesprek aan te knopen met het team chirurgen, maar de morfine die ze me vlak voor de operatie hadden gegeven, bemoeilijkte dit aanzienlijk. Toen een van hen zich hardop afvroeg wat de voornaam van meneer Röntgen ook alweer was, probeerde ik hem te vertellen dat dat Wilhelm was en dat hij – ter vermaak – de aristocraten (aan het eind van de negentiende eeuw de sponsors van ziekenhuizen) en hun echtgenotes liet zien hoe ze er vanbinnen uitzagen.
Natuurlijk kwam dit er toen een stuk minder coherent uit, en er kwam dan ook geen reactie.

Na de operatie zou ik even moeten wachten tot de verdoving was uitgewerkt om daarna meteen naar huis te gaan. Langzaamaan kwam het gevoel in mijn onderlichaam terug en begon mijn voet steeds meer pijn te doen.

De zusters hadden paracetamol en ibuprofen klaargelegd, maar ik kwam er al snel achter dat dat niet genoeg zou zijn. Om de paar seconden werd ik overvallen door sidderende pijnscheuten en ik zei dat ik onder deze omstandigheden niet naar huis kon. De zuster knikte begrijpend, liep de kamer uit en ik hoorde haar overleggen met een collega: ‘Meneer Janssen heeft erg veel pijn, kunnen we hem niet wat geven?’

Even later kwam ze terug met een morfine-infuus. ‘We hebben voor de zekerheid je foto’s er maar bij gepakt, het is een wat zwaardere operatie geweest dan we dachten.’
Morfine werkt zes uur lang, wat inhield dat ik de nacht in het ziekenhuis moest doorbrengen.

Het nadeel van een ruggenprik is dat je het ziekenhuis niet mag verlaten tot je geplast hebt. Omdat je vanaf je navel verlamd bent, kan dit nog weleens lastig zijn, zo niet onmogelijk.

Gelukkig staat de medische wetenschap voor niets en is er speciaal voor dit doel de katheter uitgevonden. Omdat de zuster hier, net als ik, totaal geen zin in had, mocht ik het eerst op eigen kracht proberen.

Toen dit na een uur nog niet gelukt was en ik anderhalve liter vocht in mijn blaas had, moest ik er toch aan geloven. Tot nu toe had ik mij aardig kranig gedragen, maar de grens werd nu overschreden.

Met totale doodsangst lag ik, wederom met volledig aangespannen lichaam, in bed te spartelen alsof zij een stier probeerde te kietelen. Om deze reden lukte het dan ook niet, en de uitgeputte zuster gaf het op. ‘Dit gaat zo niet’, stelde ze vast. Ze zou even een half uurtje weggaan om koffie te drinken en de kraan open laten staan. ‘Bij sommige mensen helpt dat’, zei ze.

Volledig afgepeigerd sprak ik mezelf streng toe: ‘Oké teringlijer, je weet wat er gebeurt als dit je niet lukt…’ Ik overwoog naar de kraan te hinken en het urinaal met water te vullen om de zusters te foppen. Maar hoe monomaan ik ook naar de kraan keek en luisterde, en vooral zelfmedelijden had, na een half uurtje stonden er toch twee zusters voor mijn neus met een ‘steverige’ (Zeeuws voor dikkere en lompere) katheter.

De rest van de nacht heb ik doodstil in bed gelegen.

Tussen de katheters door had ik verwoed steun gezocht via WhatsApp, maar nu was mijn telefoon leeg en had ik niets anders dan stille reflectie. ‘Meneer Janssen had erg veel pijn’, dacht ik, terwijl er een raar soort opluchtingslachje uit mijn mond kwam.

De volgende ochtend kwamen ze de katheter verwijderen en hielden ze triomfantelijk een zak urine voor mijn gezicht. ‘Zie je nou wel, het was niet voor niets.’ Ik bood mijn excuses aan voor mijn onhandelbare gedrag en de zuster verzekerde me dat ze erger had gezien, en dat katheters inbrengen de minst leuke taak is van haar beroep. Ik geloofde haar direct.

Demian Janssen