Onder hen zijn locals zoals de eigenaar van het guesthouse waar ik verblijf en zijn zoon die onze nachtwaker is, de buurman en zijn Zweedse vrouw die samen een B&B runnen en de artsen die vrijwilliger zijn voor HIPZ, een organisatie die samenwerkt met het ziekenhuis. Daarnaast is het hier prachtig en verveelt het landschap me nooit.

Maar goed, het was tijd om terug te gaan naar het ziekenhuis.

Op maandag stierven twee baby’s. Eentje omdat het een prematuur is, een veel te vroeg geboren kindje, dat nog geen anderhalve kilo weegt. Wanneer ik het kindje wil bekijken, blijken de mieren het gevonden te hebben. Ik maak het kindje zo goed mogelijk schoon van de insecten en leg het ergens anders neer. Ik dek het zorgvuldig toe en maak de omgeving schoon met alcohol. Het kindje zal door de familie van de moeder worden opgehaald. Hopelijk vinden de mieren het niet opnieuw voor die tijd.

Het andere kindje sterft omdat de navelstreng tijdens de geboorte in het geboortekanaal terechtkomt. Deze is te lang afgeklemd en dus overlijdt het kind door zuurstofgebrek.

Hoewel de dood bij het leven hoort en ik gedurende de dag niet zo stil sta bij de gebeurtenissen, blijkt ’s avonds toch dat het indruk op me heeft gemaakt. Ik ben in mijn gedachten bezig met de moeders. Een zonsondergang op een prachtige catamaran voor de kust van het dorp waar ik verblijf, maakt dat mijn gedachten weer een andere wending nemen. Wat is het hier toch onwaarschijnlijk mooi.

De volgende dag spreek ik af met een collega op de algemene afdeling. Ik wil graag zien hoe hij werkt en ik kan onderdeel uitmaken van de ronde die de dokter samen met de verpleegkundigen doet. We worden al snel weggeroepen voor een noodgeval, juist op de verlosafdeling waar ik die dag dus niet zou zijn. Er is een vrouw die een tweeling verwacht. De eerste baby steekt direct bij het eerste lichamelijk onderzoek een voetje naar buiten. Stuitligging dus. Dat kan gevaar opleveren omdat de baby’s vast kunnen komen te zitten. De gynaecoloog die voor twee weken het ziekenhuis ondersteunt, wordt er ook bij geroepen. Ik maak samen met mijn collega alles klaar voor de bevalling. Er wordt gerekend op uitzuigen en beademen van de eerste baby, maar ook op nabloedingen. Bovendien wijzen onze echo-pogingen uit dat de tweede baby een dwarsligger is.

De eerste baby komt gezond ter wereld. Dan is het wachten op nummer twee maar dat duurt even. Ik krijg de instructie om elke vijftien minuten de hartslag van het ongeboren kind te controleren. Hier zijn geen monitors om dat automatisch te doen. Na een korte tijd begint de moeder te bloeden. Ze verliest zo veel bloed dat ik de gynaecoloog om hulp vraag. Een paar minuten daarna ren ik met een brancard rond, sleep ik mevrouw erop en we rennen door naar de operatiekamer. Het wordt een noodkeizersnede. Na een poosje zie ik de gynaecoloog. Het is goed afgelopen. Moeder en kinderen maken het goed. Gelukkig!

Dan komt op woensdag opnieuw een bijzonder geval voorbij. Een jonge vrouw wordt opgenomen omdat zij moet bevallen. Ik zie haar samen met de gynaecoloog. Ze is zeventien jaar oud en zal haar eerste kind krijgen. Haar buik ziet er klein uit en heeft een bijzondere vorm. We ontdekken al snel dat dit kindje prematuur is. Als het geboren gaat worden is het onwaarschijnlijk dat het kind in dit ziekenhuis kan overleven. De gynaecoloog wil een transfer naar het grote ziekenhuis in de stad regelen maar de dienstdoende arts vindt dat geen goed idee. Volgens hem is er nog veel corruptie in dat ziekenhuis en zal de vrouw de behandeling daar nooit kunnen betalen. Hij denkt dat ze beter af is bij ons. Ook zegt hij dat het kind kan worden verzorgd of desnoods alsnog kan worden doorverwezen na geboorte.

Ik begrijp er niet veel van, maar dat hoeft ook niet. Als student in een vreemd land heb ik geen inzicht in het reilen en zeilen van de zorg.

Het kind komt ter wereld en overlijdt helaas na een paar minuten. De longen zijn nog niet in staat om zuurstof te verwerken. Het is niet anders. Gedane zaken nemen geen keer.

Ik observeer, want ik wil weten hoe het met de moeder verder gaat. Wie gaat het haar vertellen? Ik weet al dat zij het kindje niet zal zien. Het duurt eeuwig en dan begint zij zelf te vragen naar het kind. Mtoto? Ja, baby. Maar ik kan het niet uitleggen, ik spreek geen Swahili en zij geen Engels. Ik ga een collega halen. Ik vraag haar om de moeder te informeren. Zonder naar haar te kijken zegt ze drie zinnen tegen de moeder. Dan stopt het gesprek. Ik vraag of ze het verteld heeft. Ja, dat heeft ze. Ik kijk met ongeloof toe en kan me dan niet bedwingen om de moeder die bijna huilt en er erg verdrietig uitziet een hand op de schouder te leggen en haar even aan te kijken. Ik geef haar iets te drinken. Helemaal geen bijzondere dingen, maar ik probeer een beetje menselijkheid te brengen in deze situatie.

Ik kan bijna niet geloven dat mensen die heel hecht zijn in de familie, die er tien minuten over doen om elkaar gedag te zeggen, echt zo over een dood kindje communiceren.

Zou het hebben uitgemaakt dat de moeder niet is getrouwd???

Zo is het een interessante maar ook vermoeiende week die me nog lang zal bijblijven.