Sam en Agnes zijn niet de enige studenten die in de wijken Carnisse en Tarwewijk de straat op gingen om contact te maken met bewoners. In totaal kregen zo’n 700 eerstejaars social work de opdracht om voor het project ‘De Ander’ wildvreemden aan te spreken. Agnes: ‘Contact leren maken’ was een van de leerdoelen van het vak communicatie en ook van dit project waarbij we onder andere ook buurtonderzoek hebben gedaan. Belangrijk is vooral, hebben we gemerkt, dat je je kwetsbaar opstelt; we hebben bijvoorbeeld ook over onszelf verteld.’

‘Zichtbaar zenuwachtig’

Sam was, vertelt ze, ‘zichtbaar zenuwachtig’ om mensen aan te spreken. ‘Ik heb uiteindelijk geen moeite gedaan om dat te verbergen en ben gewoon op mensen afgestapt. Meestal wilden mensen niet; ik heb wel geleerd dat een afwijzing niet zo ernstig is als het lijkt, het is niet persoonlijk bedoeld.’

Bij Anna Maria en Cheynouck was van een afwijzing geen sprake. Agnes en Sam kregen van school al wat openingsvragen mee (waar ben je trots op? Hoe lang woon je in de wijk?) maar het werd dus een echt en goed gesprek met vooral Anna Maria. Over dat ze al dertig jaar in dezelfde straat woont, over hoe haar kleinkinderen hebben genoten van het gemeenteproject Thuis op Straat en ook nog over een moord in de wijk Blijdorp, toen ze daar – decennia geleden – nog woonde. Duidelijk uit het gesprek werd bovenal dat oma trots is op haar kleindochter en dat de twee erg gehecht zijn aan elkaar. Sam: ‘Dat was echt schattig om te zien.’

In het museum

De portretten die de social work-studenten van bewoners maakten (lees: de suggesties die bewoners doen, en de kritiek die ze op de wijk hebben) worden door Cultuurwerkplaats Carnisse en Tarwewijk gebruikt om eventuele verbeteringen in de wijk aan te brengen. Daarnaast zijn de portretten vanaf deze week te zien op een beeldscherm in het museum in de steeds wisselende tentoonstelling ‘Rotterdammers en hun stad’. Martine Everts, educator van Museum Rotterdam: ‘We zijn als museum nadrukkelijk bezig met de stad van nu. In deze tentoonstelling staan vanaf het begin vijf echte, nog levende personen centraal, die van de grote standbeelden. De ongeveer 225 portretten die de studenten nu gemaakt hebben, zijn daarop een mooie aanvulling.’

Een Rotterdamse die ook centraal staat in het museum is de inmiddels overleden Loes. Tijdens haar leven breide ze honderden truien die lange tijd door niemand werden gedragen. De tentoonstelling laat een deel van de truiencollectie en ook het verhaal van Loes zien. Toen ze voorafgaand aan haar studieopdracht in het museum waren, werden Sam en Agnes geraakt door Loes. Agnes: ‘Het is belangrijk om in mensen iets moois te vinden; toen ik het verhaal van Loes zag, had ik echt het idee dat iedereen die je spreekt wel een verhaal heeft. In ons geval was dat Anna Maria.’

‘Trots op ons’

Anna Maria en Chynouck die, als een van de weinige geïnterviewde bewoners, er ‘zelfs’ bij waren toen onlangs het studieproject in het museum werd afgesloten. Sam: ‘Ze hadden er echt veel moeite voor gedaan om er bij te zijn. En ze waren echt trots op ons, en op het feit dat ze in de tentoonstelling zitten.’

Jos van Nierop