Column Halil: Ben je voor of tegen Erdogan?
Gepubliceerd: 2 May 2017 • Leestijd: 1 minuten en 41 seconden • Halil Karaaslan Dit artikel is meer dan een jaar oud.Een kennis vroeg me laatst via Facebook advies. Zijn zoon – laten we hem Hakan noemen – appte hem met de vraag of hij pro- of anti-Erdogan was. Hij vroeg z’n zoon waar die interesse vandaan kwam en het antwoord was onverwacht: het was de dag van het Turkse referendum en Hakan was door zijn docent Mens & Maatschappij de les uitgestuurd.
In de klas was een discussie ontstaan over de Turkse president en Hakan vond dat de docent te negatief deed. De docent vond dat Hakan het mis had en niet wist hoe het ‘echt’ zat. En om de discussie te slechten, werd Hakan de les uitgestuurd.
Nu is dit uiteraard één kant van het verhaal en weet ik niet wat het perspectief van de docent is. Ik heb vader geadviseerd het gesprek aan te gaan met de school. En dan niet met de nadruk op de politieke kwestie, maar door te focussen op het welzijn van zijn kind.
Los van wat er in Hakans klaslokaal is gebeurd, zie ik een zorgelijke trend in Nederland: docenten steken hun mening niet onder stoelen of banken en leggen die mening soms zowat aan hun leerlingen op. En als het de leerling niet aanstaat, mag hij/zij de klas verlaten. Nou mag van mij iedereen een mening hebben over Erdogan of welk ander onderwerp dan ook, ik heb er zelf ook één, maar het is niet aan mij om die aan jongeren op te leggen of hen te overtuigen van hetgeen wat ik vind.
Als docent is het wél aan mij om jongeren te informeren en ze uit te dagen bewuste keuzes te maken en daarbij kan ik bij uitstek lessen rondom democratie geven en jongeren wijzen op onze democratie, hoe die werkt en hoe het in Turkije werkt. Ik kan het hebben over de rechtszaken die de staat heeft aangespannen tegen journalisten of over de Trias Politica en of de checks and balances goed bewaakt blijven in het nieuwe presidentieel systeem, maar wat ik niet kan doen bij deze onderwerpen – of welk ander ook – is waar een leerling een andere mening heeft dan ik, hem de les uitsturen.
Zolang iemand zich aan de fatsoensnormen houdt en zijn mening verdedigt, ook als dit een tikkeltje fel is, is mijn enige missie het bereiken van de leerling en hem iets leren over zijn eigen gedachtengoed en dat van anderen. Het is mijn taak om te begeleiden, niet te veroordelen. Ik sta namelijk voor de klas, niet voor de rechtbank.
*disclaimer: dit geldt naar mijn mening voor alle docenten, niet enkel de docent uit dit voorbeeld.
Pro-Erdogan Turken kunnen beter weer terug gaan naar Turkije, als de Turkse politiek belangrijker is dan die van het land waar je woont dan heb je hier niets te zoeken.
@Peter wie zegt dat men niet geïnteresseerd is in de politiek hier in Nederland. Deze jongeren zijn naast Nederlander ook Turk. Zij dienen dus ook gebruikt te maken van hun rechten die Turkije hun biedt.
@Peter als een Turkse Nederlander (of Nederlandse Turk, je mag zelf weten hoe je het ziet) voel ik me beledigd door jouw bericht. Zoals ik voor het referendum in Turkije heb gestemd, zo heb ik ook gestemd bij alle verkiezingen hier in Nederland. Met mij nog vele andere jongeren/ouderen van een ander afkomst. En hoezo is het dan erg als alleen Pro-Erdogan Turken een mening in de politiek hebben? Hebben Anti-Erdogan inwoners meer rechten en kunnen zij daardoor wel blijven? Ik wist niet dat het rechtssysteem in Nederland werkte op basis van je keuzes.
“Los van wat er in Hakans klaslokaal is gebeurd, zie ik een zorgelijke trend in Nederland: docenten steken hun mening niet onder stoelen of banken en leggen die mening soms zowat aan hun leerlingen op.”
Ik merk juist het tegenovergestelde. Vroeger was de docent iemand om respect voor te hebben en vanuit huis kreeg je mee te luisteren naar de docent. Tegenwoordig lijken docenten bang voor boze ouders die verhaal komen halen en kinderen krijgen een steeds grotere mond in de klas. Zeker met de recente trend dat bij iedere discussie of conflict wel iemand zijn/ haar telefoon uit zijn zak trekt om te filmen.
Wel ben ik het met je eens dat de docent in deze situatie nooit de jongen uit de klas had mogen sturen, ook al is de docent het totaal niet eens met de mening van de jongen.
Beste Halil, ik ben benieuwd naar andere bewijzen van de trend die je benoemt, naast dit incident. Als docent herken ik me er namelijk niet in.
Klinkt onwaarschijnlijk dat de jongen de klas is uitgestuurd om zijn mening, misschien eerder om de wijze waarop hij zijn mening geuit heeft? Helaas vermeld de anekdote dit niet. Het lijkt mij dat een docent pas iemand de klas uitstuurt als de leerling niet bereid is de discussie te beëindigen als de docent vind dat er genoeg gediscussieerd is over het onderwerp.
Iemand die voor Erdogan is hoeft niet het land te verlaten,.. Wel vraag ik mij af wat hij/zij hier nog doet. Erdogan is ondemocratisch (geworden), de Nederturken die hem steunen voelen zich vaak geen Nederlander en vallen alle andere Nederlanders/(neder)turken aan die een andere mening hebben over Erdogan, of die tegen Erdogan zijn.
Mocht iemand zich zo gedragen en geen Nederlander voelen maar Turk, Raad ik hen ook met klem aan te verhuizen naar het geliefde Turkije
Volgens Peter mogen we geen mening meer hebben als we voor Erdogan zijn. Terwijl
inflatie van Turkije sinds de komst van Erdogan met 90% verbeterd is;
Islamitische mannen en vrouwen meer rechten hebben gekregen in Turkije en deze dan ook in hogere functies genieten ,
Turkije een veel sterkere internationale handelspositie heeft gekregen dan de tijden voor Erdogan
Turkije (ondanks de zoveel bomaanslagen toch) een aantrekkelijk land is gebleven om geld op te investeren
Turkije 3 miljoen vluchtelingen heeft opgevangen ( onder Erdogan, kuch)
Erdogan een van de weinige leiders is die voor zijn land en godsdienst op durft te komen (zoals tegen Shimon Perez ed.)
Daarnaast is Erdogan door het volk gekozen. De handelingen van de bevolking tijdens de mislukte couppoging is daar een stempel op. Zeker wanneer deze mensen voor de tank waren gaan springen.
En nu moet ik volgens Peter naar mijn eigen land omdat ik vind dat Erdogan vaak rechtvaardig heeft gehandeld tijdens zijn diensten voor Turkije.
In een democratie mag iedereen voor zijn mening opkomen zonder daarbij bang te hoeven zin voor de consequenties die dat heeft. Je mag dus voor Erdogan zijn maar ook tegen. Als iemand met een meerderheid van stemmen is gekozen voor een politieke functie dan heeft hij of zij mandaat om die functie te vervullen. In een democratie is er ook altijd sprake van het respecteren van de standpunten van de minderheid of minderheden. Die mogen nooit door de meerderheid onderdrukt worden. Oppositie maakt het mogelijk dat ook andere meningen blijvend gehoord worden. Er is in een democratie ook sprake van persvrijheid. Journalisten mogen en moeten altijd de luis in de pels kunnen zijn van degenen die aan de macht zijn door hen op hun handel en wandel kritisch te volgen. Kritisch zijn betekent waarheidsgetrouw informatie geven en daar vragen bij te stellen of oordelen over te vellen.
In een democratie is er sprake van de scheiding van kerk en staat. Daarmee is te voorkomen dat een enkele geloofsovertuiging gaat afdwingen dat die de enige ware is en mensen met alleen die geloofsovertuiging allerlei privileges krijgen. In een democratie moet je kunnen geloven wat je wilt. Er is ook een scheiding van de machten. De wetten worden vastgesteld door het parlement, op naleving bewaakt door het justitieel apparaat en als we denken dat iemand de wet overtreedt is er de rechter die toetst aan de wet of de handelswijze van iemand strafbaar is of niet.
Of het nou om Turkije gaat, Nederland of welk ander land ook ik probeer zelf bovenstaand verhaal voor ogen te houden. Ik zal nooit iemand veroordelen omdat hij voor Erdogan is. Hij heeft ook via de stembus zijn mandaat gekregen en dat verdient respect. Ik zit wel met vragen over het democratisch gehalte van wat hij doet en of er echte oppositie en persvrijheid mogelijk blijft. Ik wens de Turken en Turkije van harte toe dat het mogelijk blijft. Ik heb ook vragen bij de democratie in Nederland als er gezegd wordt dat er mensen het land uit moeten vanwege hun mening of minder kansen krijgen vanwege hun geloofsovertuiging.
Een hogeschool wordt bezocht door jonge mensen die de toekomst gaan vormgeven. Ik wens Nederland toe dat we in het onderwijs met elkaar leren de kracht van de diversiteit in onze bevolking aan te wenden door te laten zien dat wij elkaars standpunten respecteren, daarover hartgrondig over van mening kunnen verschillen maar altijd met het doel om daar als samenleving van te leren en er rijker uit te komen. De stembus bepaalt onze politieke richting maar met respect voor minderheidsstandpunten, oppositie en een vrije pers. De rechter toetst onze meningsverschillen aan de wet. Maar dat is allemaal theorie. De praktijk is dat een democratie pas bestaat als we daar met z’n allen voortdurend aan bijdragen.
Ik schreef dit op 4 mei. De dag waarop de doden uit de tweede wereldoorlog herdacht worden. Die herdenking is er ook om ons te herinneren aan de verschrikkingen die mensen elkaar kunnen aandoen. Aan onderdrukking van bepaalde bevolkingsgroepen, aan door totalitaire macht gepleegde genocide. Wij zouden willen dat zoiets nooit meer gebeurt maar het gebeurt nog steeds elke dag om ons heen. Laten we dat niet vergeten. Laten we ook niet vergeten dat onderdrukking heel klein begint. Het begint bij mensen die elkaar verketteren omdat zij tot een bepaalde herkenbare groep behoren of een standpunt verdedigen. Het begint bij negatieve onderbuikgevoelens. Wij vormen samen een hogeschool, wij hebben allemaal het vermogen van de ratio tot onze beschikking. Juist wij kunnen onze onderbuiken uitzetten. Juist wij kunnen van elkaars opvattingen leren. Zullen we dat doen?
bedankt voor je mooie genuanceerde reactie Martin.