Waarom heb je voor Gambia gekozen?

‘Ik wilde in een niet-westers land stage lopen, omdat ik wilde leren hoe de medische wereld daar in elkaar zit. Hoe ga je bijvoorbeeld om met beperkte middelen? Daarbij heeft de hogeschool goede connecties met de organisatie in Gambia.’

Wat deed je daar precies in Lamin?

‘Ik werkte als student-verpleegkundige in het Lamin Health Center, een communityziekenhuis opgericht door twee Nederlanders. Met hun stichting Kinderen van Lamin begonnen zij met het bouwen van basisscholen in het dorpje Lamin. Toen zij erachter kwamen dat de medische zorg ook beter kon, zijn ze deze kliniek begonnen. Je kunt het zien als een soort huisartsenpost, maar wel met twee ziekenzalen.

‘In het begin keek ik vooral mee met de Gambiaanse verpleegkundigen, maar al gauw was ik een volwaardige collega. Zij hebben de ervaring, maar ik kon mijn theoretische kennis inbrengen. Aan het eind van mijn stage was ik een soort seniorverpleegkundige. Daar zou je in Nederland jaren voor moeten werken. Hier kreeg ik die verantwoordelijkheid al na een paar maanden.

‘We kregen zo’n tachtig patiënten per dag: kinderen, ouderen, zwangere vrouwen. Met ons kleine team was dat soms flink aanpoten. Ik heb van alles gedaan: van infusen prikken en bevallingen begeleiden tot aan het coördineren van patiënten. Ik werd compleet in het diepe gegooid en heb daar veel van geleerd.’

Hoe was je contact met de lokale bevolking?

‘Fantastisch. In Nederland zie je vaak chagrijnige gezichten wanneer je ’s ochtends vroeg aan de koffietafel aanschuift. Een ‘goedemorgen’ kan er net vanaf. Maar als ik in Gambia begon met werken was het feest: “Hey, good morning! How are you? I’m good, I’m good, I’m good. Oh, I am very good. How is the family?” Zo werd ik door élke collega begroet, élke dag. Dus ik was al een kwartier bezig om alleen maar ‘hallo’ te zeggen. De mensen zijn warm en liefdevol. Dat geeft zo’n goed gevoel. We zouden elkaar in Nederland wel wat meer mogen waarderen.’

Wat was de grootste cultuurshock?

‘Poeh, ik had iets van twee weken nodig om te acclimatiseren. Gambia is een islamitisch land, tachtig procent is moslim, en het is daar normaal dat een man meerdere vrouwen heeft. Als je de familie van een patiënt in kaart wil brengen, is dat soms best lastig. En homo’s kregen tot een aantal jaar geleden de doodstraf. Mijn beste vriend is homo en heeft een relatie met een man. Het was voor mijn Gambiaanse collega’s echt een schok toen ik dat vertelde. Wel stonden ze allemaal open voor het gesprek daarover.

‘Verder zijn er in Afrika nog veel medicijnmannen. Mensen gaan eerst naar de medicijnman, voordat ze naar ons komen. Zo was er een meisje van zeventien dat twee maanden geleden met klachten naar de medicijnman was geweest, maar zich nog steeds niet lekker voelde. Toen bleek er een heel stuk bot uit haar been te steken. De medicijnman had er alleen wat kruiden op gedaan, maar ze had gewoon een gebroken been. Dat beeld vergeet ik niet gauw.’

Wat viel je het meest op?

‘Het gaat allemaal zo langzaam, joh. Take it easy, no stress, weet je wel? Ik kom uit Rotterdam. Actie, tempo, peper in je reet. Maar dat werkt daar helemaal niet. Daar moest ik wel aan wennen. Ik moest me aan hun mindset aanpassen om dingen gedaan te krijgen. Ik kon niet mijn Nederlandse regeltjes aan hen gaan opdringen, want dat heeft helemaal geen zin. Wie ben ik om te zeggen dat mijn manier de juiste is? Ik kwam daar een beetje aan met de gedachte Gambia wel even te gaan veranderen, maar eigenlijk was het andersom en hebben vooral zij mij veel geleerd.’

Wat viel je tegen?

‘In het begin was ik weleens gefrustreerd wanneer we iemand door gebrek aan middelen niet goed konden helpen. Dat je dan toch denkt: ja, als ik in Nederland was, hadden we veel meer mogelijkheden gehad. Je staat soms met je rug tegen de muur. Dat is vooral moeilijk als je kleine kindjes niet kunt helpen. Dat raakte me enorm.’

Zou je andere studenten aanraden om in het buitenland te gaan studeren?

‘Ja, iedereen zou dit moeten doen. Het is zó goed voor je ontwikkeling. Je maakt vrienden voor het leven, je leert zo veel. Als je de kans hebt, ga het alsjeblieft doen. Het is een levensveranderende ervaring. Het klinkt zo cliché allemaal, maar het is wel waar.’

Tekst: Zoe Cozijnsen
Foto’s: Rosa Mos