Uit de coronacrisis komen ook goede dingen voort. Zoals werkgevers die voorheen steevast volhielden dat thuiswerken niet mogelijk is en nu volop inzetten op thuiswerken. En voor dove mensen is er eindelijk een gebarentolk bij persconferenties.

Het lijkt erop dat we komend collegejaar starten met aanzienlijk minder studenten dan vorig jaar. Minder studenten betekent op termijn minder inkomsten. Moeten we personeel ontslaan?

Na de turbulentie in het ziekenhuis ging ik afstuderen in het verpleeghuis. Daar hadden we Palmolive. Palmolive voor zachte handjes. Wij, het verplegend personeel, kregen te horen dat we veelvuldig de handen moest wassen.

Het wordt nu serieus moeilijk om nog iets nieuws te schrijven. Ik zou verslag kunnen doen van wat er om mij heen gebeurt, maar aangezien mijn wereld is gekrompen tot de zes vierkante meters die mijn thuiswerkplek tellen, is…

Als er één ding is dat je als student leert, dan is het wel wachten. Op tentamenresultaten, op antwoord op prangende vragen, en de lastigste soort: op feedback op je achtste scriptieversie. Het is een ingewikkeld en interessant ding,…

Mijn laatste stagedag, op de corona-afdeling van het ziekenhuis, was een verademing. Omdat de afdeling op z’n kop stond, hadden mijn collega’s even geen tijd en aandacht voor mij. Ik kon me eindelijk helemaal op de zorg richten.

Week 6 van de lockdown en het einde is voorlopig nog niet in zicht. Waardevolle initiatieven om de boel draaiende te houden volgen elkaar in rap tempo op. De studenten en docenten van de HR dragen hun steentje bij….

Vanaf het begin had ik al gemengde gevoelens over corona, alsof we van een zwevende foxtrot ineens overgingen naar stampmuziek. Het komt mijn neus uit. Het nieuwe normaal, het oude normaal – ik wil gewoon normaal normaal.

Als de deur opengaat, zie ik achter Jürgen de dieprode muren en het lichtbruine tapijt dat op de grond ligt. Hij vraagt mij met die bekende, vertrouwde en diepe stem of ik een kop thee wil voordat we beginnen.