Nee, nee: het gaat niet over corona. Beloofd. Dat heb je ofwel al gehad, je krijgt het nog ongemerkt of je wordt precies op tijd – terwijl we in slow motion nog een aerosol coronadeeltje met een rotgang op…

Als studentendecanen zien we ieder jaar veel eerstejaars die last hebben van opgelopen stress en prestatiedruk, vermengd met een flinke portie faalangst.

Ik zou graag iemand zijn die kalm, begripvol en vriendelijk kan blijven in alle omstandigheden. Een soort Boeddha. Maar ik heb nog heel wat levens nodig om daar te komen ben ik bang. Er is van alles dat op…

De nieuwe woorden vliegen je sinds de coronacrisis om de oren. Hoestschaamte, coronakapsel, anderhalvemetersamenleving (leuk voor galgje), drive-by-uitvaart, quarantinderen; het zijn er inmiddels zo’n 700. En daar komen er twee bij: JOMO en GOMO.

Wat mis ik ze. Mijn collega’s en de studenten. Ja oké, ik zie ze en spreek ze in Teams op mijn laptop. Maar het is by far niet hetzelfde. Het zit in al die kleine dingetjes die ik normaal…

De maatregelen als gevolg van het coronavirus leggen het land lam. Maar is dat enkel slecht nieuws? We worden gedwongen onze pas in te houden en te vertragen. De perfecte omstandigheden voor bezinning en introspectie.

‘Mijn hoofd hoeft het kussen maar te raken en ik val in slaap.’ Ik kan die mensen wel wat aandoen. Zeker als ze er nog aan toevoegen: ‘En het maakt echt niet uit waar of hoe laat; ik slaap…

Ik las laatst het boek van Fokke Obbema met die vraag als uitgangspunt. Hij ging het zich afvragen na een hartstilstand. Het heeft voordelen je die vraag eerder te stellen.

Iets vanzelfsprekends als slaap, wordt pas een groot goed als je weet wat het is om het te moeten missen. En dat breng je nog wel op als het is vanwege dat prachtige kindje dat je net op aarde…