Bankdrukken…
‘Ik deed aan kogelstoten, discuswerpen en speerwerpen, maar ik kwam er in 2008 tijdens krachttrainingen achter dat ik bankdrukken (het liggend omhoog stoten van gewichten, red.) veel leuker vond. De bondscoach vond mij een natuurtalent. Ik ging aan wedstrijden meedoen en tijdens het WK van vorig jaar werd ik derde. Ik was de eerste Nederlandse vrouw ooit die bij het bankdrukken een medaille haalde. Het stond zelfs op Teletekst.’

Paralympics…
‘In 2004 woonde ik in Suriname en zat ik op een mytylschool toen ik werd gevraagd om mee te doen aan de Paralympics voor het onderdeel kogelstoten. Suriname kreeg een wildcard en zocht deelnemers. Ik eindigde als laatste en pas na afloop realiseerde ik me dat ik op het hoogste podium actief was geweest. In 2012 werd ik door de wereldbond bankdrukken uitgenodigd om voor Nederland mee te doen aan de Paralympics, maar de eisen van Nederland waren strenger dus kon ik niet gaan. Daar had ik best verdriet van. Ik was boos en wilde stoppen maar mijn coach zei: “Als je dat doet, laat je je tegenstanders wel heel makkelijk winnen.” Dat vond ik ook: ik ben geen opgever. In 2016 ga ik voor Nederland in Rio voor een medaille.’

Goud?
‘Dat zal heel lastig worden: de beste bankdrukster haalt nu 155 kilo, ik op dit moment 123 kilo. Maar in Tokio, in 2020, ga ik voor goud. Dat ga ik halen, daar ga ik voor! Ik zie mezelf nu nog als groentje, maar ik ben snel aan het verbeteren. En mijn concurrenten zijn allemaal ouder.’

School en topsport…
‘Het is zwaar en ik moet alles goed plannen. Ik zal school nooit opgeven voor mijn sport en ik ben blij dat de hogeschool er rekening mee houdt. Omdat ik ’s ochtends vaak train, volg ik weleens een les in een andere klas. Dat kan. En docenten vragen af en toe hoe het met mijn sport gaat. Dat vind ik goed en sociaal.’

Over tien jaar…
‘Dan heb ik een goede baan bij een belastingkantoor en ben ik nog volop aan het sporten. Maar misschien stop ik wel na de Paralympics van 2024. Ik denk dat ik een cursus ga volgen om scheidsrechter te worden bij het bankdrukken. Coach zijn lijkt me niks. Daar ben ik te lief voor; een coach moet te allen tijde streng zijn.’

Tekts: Jos van Nierop
Fotografie: Levien Willemse