Behalve voor meneer en mevrouw Van Dijk. Ze leerden elkaar vlak na de Eerste Wereldoorlog kennen. Zij was zestien, hij achttien. Vier jaar later stapten ze in het huwelijksbootje en nu zijn ze honderd jaar getrouwd. ‘Voor negentig jaar heb je nog wel een naam’, zegt Tinus van Dijk. ‘Dan heb je een granieten huwelijk, maar dat haalt niemand.’ ‘Behalve wij’, zegt Johanna van Dijk, ‘maar dat is ook alweer tien jaar geleden.’

Ze kijken elkaar even aan en glimlachen. Ja, zij hebben het gehaald. Vijftig, zestig, zeventig, vijfenzeventig, tachtig, negentig, honderd jaar. Goud, diamant, platina, albast, eiken, graniet… Meneer Van Dijk schraapt zijn keel. ‘Ik noem het een gewapend betonnen huwelijk’, zegt hij. ‘Wie honderd jaar getrouwd is, heeft een huwelijk van gewapend beton.’ Johanna van Dijk laat me een fotoalbum zien. De eerste foto is die van hun huwelijk. De datum staat eronder geschreven: 22 november 1922. De kleur van de blauwe inkt is bijna vervlogen, de foto zelf is vergeeld, maar het lijdt geen twijfel dat het meisje en de jongeman op de foto meneer en mevrouw Van Dijk zijn. Je kunt het zien aan de dikke wenkbrauwen van Tinus die in honderd jaar tijd alleen van kleur zijn verschoten, en aan de markante neus van Johanna. ‘Als ik had geweten dat ze zo’n grote neus had’, zegt meneer Van Dijk, ‘dan was ik nooit met haar getrouwd.’ ‘Hij was zo verliefd op mij’, vertelt mevrouw Van Dijk, ‘dat hij niet zag dat ik een grote neus had.’

Ze hebben elkaar leren kennen in de kerk van het naburige dorp. Meneer Van Dijk had de hele mis naar haar zitten kijken en na afloop had hij Johanna aangesproken. Een meisje van zestien; lange, blonde haren en rode wangen. Een beetje verlegen, maar dat kwam omdat ze net verhuisd was en nog niemand kende. Tinus was de eerste jongen die haar had aangesproken. Ik vraag hem of hij zich nog herinnert wat hij heeft gezegd. ‘Geen idee’, antwoordt meneer Van Dijk. ‘Dat is zo lang geleden.’ ‘Ja’, zegt mevrouw Van Dijk. ‘Dat is heel lang geleden.’ Dan schiet haar iets te binnen. ‘Ik weet nog wel dat ik zijn ogen heel mooi vond. Daar heb ik heel lang in gekeken.’ En de eerste kus? Meneer Van Dijk begint te lachen. ‘Dat is een lastig verhaal’, zegt hij. ‘Ze wilde in het begin alleen mijn hand vasthouden en in mijn ogen staren, net zo lang totdat ik scheel begon te kijken.’ ‘Ik was keurig opgevoed’, zegt mevrouw Van Dijk. ‘Maar uiteindelijk is het toch gelukt, in de schuur van mijn vader.’ ‘Tinus had verteld dat hij me iets wilde laten zien, maar in de schuur waren alleen spinnenwebben.’ Meneer Van Dijk haalt zijn schouders op en zegt dan: ‘Als ik niks had ondernomen, had het misschien wel honderd jaar geduurd.’

Ik kijk naar de foto in het album en probeer het mysterie te ontrafelen, het raadsel van liefde, het geheim van het eeuwige huwelijk. Ik zie het niet. Ja, ik zie geluk, ik zie jeugd en stralende ogen. Maar ik zie niet het grote geheim, dat wat mensen bij elkaar houdt, wat perpetuele potentie lijkt te hebben. Dan kijk ik naar meneer en mevrouw Van Dijk, twee grijze gestalten, twee mensen die alles van elkaar weten, tweelingzielen. Ze hebben in al die jaren slechts twee of drie keer ruzie gehad, maar ze hebben er nooit aan gedacht om uit elkaar te gaan. ‘Dat kan niet’, zegt meneer Van Dijk. ‘Onmogelijk’, zegt zijn vrouw. ‘Ik ben van haar.’ ‘En ik ben van hem.’ Meneer Van Dijk pakt een plastic doosje van tafel en opent het. Hij haalt er drie gekleurde pillen uit. ‘Deze zijn van jou’, zegt hij tegen zijn vrouw. Daarna pakt hij nog eens vier pillen uit het doosje. ‘Deze zijn van mij.’ Tegelijkertijd nemen ze de medicijnen in met water. ‘Wie honderd jaar getrouwd wil zijn’, zegt meneer Van Dijk, ‘moet natuurlijk wel in leven blijven.’

Mevrouw Van Dijk laat me nog een aantal foto’s zien. Hun huis, hun eerste auto, de geboorte van hun dochter, de geboorte van hun zoon. Er wordt niets verteld, het staat allemaal onder de foto’s in bijna vervlogen inkt. Het is ook allemaal lang geleden. Toen meneer en mevrouw Van Dijk vijftig jaar getrouwd waren, hadden ze een reis geboekt naar Mauritius. ‘Mijn vrouw heeft altijd van de zee gehouden’, zegt meneer Van Dijk. ‘Ze houdt van de zon en het witte zand dat je in reclames ziet.’ Johanna van Dijk knikt. ‘Mijn man heeft altijd van jonge vrouwen gehouden’, zegt ze. ‘Hij doet alsof hij een tijdschrift leest, maar ondertussen kijkt hij naar meisjes in bikini’s.’ Meneer Van Dijk is even stil en zegt dan: ‘Ooit was Johanna ook een heel mooie jonge vrouw.’ Daarna zwijgen ze en glimlachen ze weer naar elkaar. Ze zijn nu honderd jaar getrouwd en blijven thuis. Geen verre reis en ook geen uitstapje. Het is goed zo.

Ze hadden niet gedacht dat ze het ooit zouden halen. Er kan van alles tussen komen, maar dat is niet gebeurd. Meneer Van Dijk tilt zijn hand langzaam omhoog en beweegt deze door de lucht. Het duurt bijna tien seconden, maar dan ligt zijn hand op die van zijn vrouw. Hun vingers raken elkaar aan. Het is een wonder.