Lieve Tosca, hoe houd ik aanslag-na-aanslag m’n hoofd koel?
Lieve Tosca,
Dinsdagochtend werd ik wakker met het nieuws over een terroristische aanslag bij een concert van Ariana Grande in Manchester. Na het concert blies de dader zich op in de foyer en nam meer dan twintig mensen met zich mee. Dit nieuws maakte me boos en bang. Ik skipte afgelopen jaar het Zomercarnaval en vond het eng om met vrienden naar de huldiging van Feyenoord te gaan. Alle plekken waar grote groepen mensen bij elkaar komen, mijd ik tegenwoordig liever. Komend weekend heb ik kaartjes voor Anouk in de Ziggo Dome en daar heb ik eigenlijk ook geen zin meer in. Ik wil niet dat dit soort terroristische acties m’n gedachten en m’n leven beïnvloeden, maar dat doen ze toch. Hoe houd ik m’n hoofd koel?
Lfs, Bangerik
Lieve Bangerik,
De avond nadat terroristen het vuur openden in Bataclan – een poppodium in Parijs – had ik kaartjes voor een concert in Utrecht. Ik wilde eigenlijk thuisblijven, maar ging toch zodat de terroristen niet zouden winnen. Ze hebben de hele avond in m’n hoofd gezeten. Bij binnenkomst van de concertzaal scande ik de ruimte op zoek naar mogelijke ontsnappingsroutes. Die waren er – op de in/uitgang achter m’n rug na – eigenlijk niet. Ik stond gespannen met een biertje in m’n hand enorm niet van het concert te genieten, maar ik was er wel.
Bij de concerten die ik daarna bezocht nam het onveilige gevoel af, maar het is nooit helemaal weg. Koningsdag in Amsterdam? Vier ik liever niet in het centrum. De huldiging van Feyenoord? Ik zie alleen de betonbanden die moeten voorkomen dat er auto’s op het publiek inrijden en de gespannen snoetjes van de agenten tijdens de voorbereidingen. Met de komst van IS is er structureel iets veranderd, ook in mij, en ik denk niet dat het ooit overgaat.
Toch probeer ik m’n leven er niet al te erg door te laten beïnvloeden en feiten helpen me daarbij. Het aantal doden door terroristische aanslagen was eigenlijk nog nooit zo laag als de laatste jaren. Uit cijfers van de Global Terrorism Database blijkt dat er van 1970 tot 1990 jaarlijks honderden mensen uit West-Europa omkwamen door terrorisme. Daarna werden het er steeds maar een paar per jaar en pas in 2015 waren het er voor het eerst in tijden weer 150.
In Nederland komen overigens de meeste mensen om het leven door kanker of hart- en vaatziekten. In 2014 werden er in Nederland 111 mensen vermoord, de meesten door familieleden.
De kans dat je overlijdt aan een ernstige ziekte is dus groter dan de kans dat je vermoord wordt door een (ex)geliefde. De kans dat je aangereden wordt, is groter dan de kans dat je vermoord wordt. Ook de kans dat je overlijdt door een vliegtuigongeluk is groter dan de kans dat je vermoord wordt. En toch eet en drink ik meer dan goed voor me is, fiets ik zonder licht terwijl ik Facebook check én maak ik ruzie met m’n moeder. En waar ben ik bang voor? Juist, die f*cking k*tterroristen.
Angst is vaak niet rationeel, maar dat betekent natuurlijk niet dat je de angst niet voelt. Registreer dat je bang bent, weeg af of het terecht is en handel hiernaar. Ben je terecht bang? Maak je uit de voeten. Is je angst gebaseerd op vrezen? Doe wat je zou doen als je geen angst zou voelen.
Zo was ik dus op Koningsdag in Amsterdam. En toen iemand met een knal een kliko omflikkerde zat m’n hart in m’n keel, maar ik bleef toch. En tijdens de huldiging van Feyenoord was ik in het centrum van Rotterdam. Met een ijsje in m’n hand. En er was een agent die in volle gevechtsuitrusting vrolijk naar me zwaaide, terwijl hij op z’n gemak een broodje kaas uit z’n lunchpakketje haalde. En toen dacht ik: het is niet perfect, maar beter dan dit wordt het waarschijnlijk ook niet.
Een kant-en-klare oplossing heb ik ook niet, maar laat je niet gek maken.
Lfs Tosca
Lees ook: Lieve Tosca, waarom mag ik niet bang zijn?
Mail dan naar t.sel@hr.nl
Er wordt ook zoveel geschoten op scholen door blanke studenten.. ben je dan ook bang om naar school te gaan?
Ik snap dat er vrees is, dat heb ik soms ook wel eens. Het enige dat ik niet snap is waarom mensen het pas tonen als er aanslagen “in de buurt” zijn. Elke dag worden er mensen gebombardeerd in het Midden-Oosten. Om de week is er weer een gekke student die op medestudenten schiet in de Verenigde Staten. Het verre gebeurt tijdens dagelijkse dingen (school, wandelen, etc), maar als er tijdens evenementen in Europa iets gebeurt zijn mensen opeens bang om naar een concert of huldiging te gaan. Ik denk dat je dan even moet denken aan de mensen die het echt een keer hebben meegemaakt maar alsnog van alles moeten doen. Misschien dat het voor jou dan ook wel meevalt.
Dat even terzijde. Wanneer was de laatste keer dat je hoorde over een terroristische aanslag in Nederland? Ik heb het nooit gehoord namelijk. Dus ik denk dat de kans dat er een bliksem inslaat naast je (of misschien iets vrolijkers, de lotto wint), groter is dan dat je in een explosie terecht komt.
Het gaat niet specifiek om de aanslag zoals we uit ervaring weten gaat het meer om de etnische achtergrond van de daders, voor velen is het een uitgelezen kans om groepen mensen te demoniseren met als resultaat dat meteen iedereen met dezelfde afkomst als de dader verantwoordelijk worden gehouden. De stempels worden uitgedeeld , onder de nom van angst. Voorbeeld De Marokaanse voetballer slaat een scheidsrechter dood. Vervolgens wordt de ,Marokkaanse student daar verantwoordelijk voor gehouden. Maar eeeeeh, meneer wat heeft dat met mij te maken? Verbazing wekend om te zien hoe de emoties (Huid) het rationeel denken overschaduwen. Mijn advies, ga naar school en focus op dat geen wat belangrijk is, Het is een feit dat er een aantal kleuters je verantwoordelijk gaan houden voor iets wat helemaal niks met je te maken heeft, sta daar vooral boven. Het zijn vaak zwakker figuren die denken dat de wereld om hun draait. Verwacht vooral geen common sense , want dat is hedendaags ver te zoeken. Zelf tijdens een sollicitatie gesprek kan men assumpties maken die jij dan vervolgens hoort te verdedigen.