‘Het voelt alsof ik in een grijs gebied val. Twee maanden geleden heb ik na allerlei testen te horen gekregen dat ik niet meer mag paralympisch zeilen. Ja, ik kan zelfstandig mijn boodschappen doen bij de Albert Heijn. Maar sporten op een normaal niveau is voor mij onmogelijk. Ik kan niet rennen of meedoen aan een potje voetbal of tennis. Daarom ben ik het niet eens met de paralympische regels. Voor mij is er namelijk geen alternatief. Toch moet ik mij erbij neerleggen. Boos worden slaat nergens op.

‘Want: hallo! Ik kan wel gewoon weer lopen, terwijl ik ook acht maanden in een rolstoel heb gezeten. In 2012, februari, was ik met mijn hockeyteam op skivakantie. Skiën, après-skiën, feesten. Op een dag haalde ik de 90 kilometer per uur. Een dag later wilde ik dat snelheidsrecord verbeteren. Ik was roekeloos, deed wel vaker gekke dingen. Ik ging nóg hoger en harder, vloog van de zwarte piste af, over een kuil heen en landde frontaal op een schots.
Ik wist meteen dat het mis was.’

Bikkelharde boodschap
‘“Guus, je gaat nooit meer lopen. Bereid je voor op een leven in een rolstoel. Wees blij dat je nog leeft.” Het was een bikkelharde boodschap van de arts in het ziekenhuis. Ik had een dwarslaesie. Er was letterlijk een rugwervel ontploft, waardoor mijn zenuw aan een zijden draadje hing. Er kwamen geen signalen meer door van voeten en benen naar mijn hersenen. Ik kon niets bewegen.
‘Ik heb geen enkel traantje gelaten. Een zinnetje bleef in mijn gedachten hangen. Er was een minieme kans op herstel. Daar besloot ik vol voor te gaan. Na een tweede operatie kreeg ik steeds meer gevoel terug en kon ik mijn teen een klein beetje bewegen. Man, ik ben gaan trainen, trainen, trainen. Ik zag het als een soort drill camp. Letterlijk stapje voor stapje ging ik vooruit. Lopen achter de rollator, looprekjes, met twee krukken, één kruk.’

‘Ik had het dik voor mekaar, totdat ik te gezond werd’

Autootje voor deur
‘Toen ik weer korte stukjes zelfstandig kon lopen, belde de bondscoach zeilen. Voor mijn ongeluk deed ik al aan zeilen. Het is een klein wereldje, dus hij had van mijn val en revalidatie gehoord. Of ik niet een topsporttraject in wilde in het paralympisch zeilen? Ik hoorde een aantal verhalen. Tripjes naar het buitenland, een eigen bootje van de watersportbond, maandelijks geld op de rekening en een autootje voor de deur. Nou, dat zag ik wel zitten.

‘Zonder verwachtingen werkte ik toe naar het WK. Zeilen is heel technisch. In het paralympisch zeilen bestuur je de boot met allerlei touwtjes als een soort formule 1-wagen. Daar word je wel degelijk moe van. Dagelijks sleutelde ik met mijn coach aan de beste technieken. In Ierland werd ik tot mijn grote verrassing wereldkampioen. Waanzinnig. Alle voordelen waarover ik had gehoord, kwamen uit. Ik had een lekker leventje.

‘De Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro werden het volgende doel. Daar wilde ik winnen. Ook wilde ik weer gaan studeren. Heel bewust koos ik voor sportmarketing & management aan de Hogeschool Rotterdam. Een topsportstudie die uitstekend te combineren zou kunnen zijn met mijn trainingen. Maar nu val ik dus buiten de boot. Om frustraties te voorkomen ben ik er onmiddellijk mee gestopt. Ik heb mijn droom moeten laten varen. Ik had het dik voor mekaar. Dat hield plotseling op toen ik zo gezegd té gezond was. Eigenlijk is het hartstikke goed nieuws natuurlijk. Maar ik blijf een dubbel gevoel houden. Het topsportersleven en mijn winnaarsmentaliteit hebben wel mijn herstel bevorderd, denk ik. En nu ik dus fysiek vooruit ben gegaan, mag ik niet meer meedoen.’

Achter de lopende band
‘Ik leef weer een normaal studentenleventje, net zoals mijn vrienden. Het autootje heb ik moeten inleveren. Ik reis voortaan met de tram naar school. De duizend euro per maand is ingeruild voor de stufi. Nu werk ik bij mijn vader in de lijmfabriek achter de lopende band.
‘Ik heb door het ongeluk wel alles meer leren waarderen. Een tweede leven klinkt zo zwaar. Maar ik ben blij met wie ik ben en wat ik doe. Het heeft mij veranderd. Ik ben rustiger geworden. Vroeger wilde ik alleen maar feesten, mijn eigen weg bepalen. Nu ben ik iets serieuzer en vind ik het ook belangrijk dat ik mijn studie haal.

‘De duizend euro per maand is ingeruild voor de stufi.’

‘Colleges en lessen vond ik vroeger maar saai. Ik werd er moe van. Maar tot nu toe heb ik het naar mijn zin op deze opleiding. Ik loop niet tegen beperkingen op tijdens mijn studie. Wel ben ik wat ouder dan mijn klasgenoten. Ik heb het een en ander meegemaakt en merk dat ik wat verder ben. Pfff, ik vind het altijd zo vreselijk als ik dit mensen van mijn leeftijd hoor zeggen… Maar soms denk ik: waar hebben jullie het in hemelsnaam over?

‘Het zeilen heb ik niet helemaal vaarwel gezegd. In juni komt de Volvo Ocean Race twee dagen naar Scheveningen. Dat is precies in de periode dat ik stage moet lopen. Het zou fantastisch zijn om dat daar te doen op de afdeling communicatie en persvoorlichting.’

Tekst: Pim Bijl
Fotografie: Levien Willemse