‘Ik woon hier al mijn hele leven met mijn ouders. Mijn broer en zijn vrouw zitten hier nu ook tijdelijk omdat hun huis verbouwd wordt. Op kamers wonen lijkt me eerlijk gezegd niet zo leuk. Ik heb hier alle ruimte en ik ben een echt familiemens. Dat heeft denk ik ook iets met de Turkse cultuur te maken. Als ik mijn moeder even niet spreek, mis ik haar al.

Als ik achter mijn bureau zit, kijk ik vaak proefwerken na. Ik werk naast mijn studie op een middelbare school. Daar geef ik wiskundeles. Het nakijken vind ik verschrikkelijk. Het is continu hetzelfde. Dertig leerlingen betekent dertig toetsen nakijken. Ik geef nu havo 2 les en daar valt het gelukkig wel mee met de onvoldoendes. Ik heb ook weleens een toets gehad waar niemand een onvoldoende had. Dat is een fijn gevoel. Ik kan dan met een gerust hart gaan slapen. Ik wil gewoon dat iedereen goed is in wiskunde.

Mijn moeder wil altijd dat ik sloffen aantrek thuis. Ze is bang dat ik ziek word, want we hebben geen vloerverwarming. Ik heb ook extra sloffen in mijn kast liggen, voor als er vriendinnen op bezoek komen. Het zijn Turkse sloffen, met de hand gemaakt. Als ik naar Turkije op familiebezoek ga dan krijgen we die cadeau. Als ik de sloffen niet aan vriendinnen geef, wordt mijn moeder boos. Net zoals wanneer ik geen koekjes aanbied bij de thee.’

Mijn kat Baby ligt regelmatig bij me op bed. Ik heb haar van Marktplaats gehaald. Het was een weeskitten en die vrouw wilde ervan af. Opeens dacht ik: het is eigenlijk wel leuk om een kat te hebben. Mijn moeder was in het begin niet zo enthousiast. Maar nu vindt ze het helemaal geweldig. Baby vindt haar duidelijk leuker dan mij. Ze hebben echt een band, ofzo.’

Tekst & fotografie: Saskia Stavenuiter